Review Oilsjt Omploft - 10th Anniversary

Datum: 
zaterdag, 23 maart, 2019

Wie een zwak heeft voor metal of punk, moest vorig weekend in Aalst zijn. Het indoorfestival Oilsjt Omploft was aan haar tiende editie toe, een jubileum dat niet onopgemerkt voorbij ging. Organisatoren Rock 'n Load Concerts en VZW Hambiance, trakteerden ons op een uitgebreid feestmenu. De komst van Spermbirds, The Kids, Entombed A.D. en vele anderen, wist het nodige volk richting Denderstreek te lokken. Geen uitverkochte zaal maar desalniettemin een druk bijgewoonde verjaardag met crossover als centraal thema!

Om The Sillycons – de openers van dienst – aan het werk te zien, arriveerden we helaas iets te laat aan de Sint-Annakring. Het eerste optreden dat we voorgeschoteld kregen, stond op naam van Lethal Injury. Wie zo vroeg op de dag nog met vermoeidheid kampte, was na de doortocht van het Oostendse gezelschap op slag wakker. Lethal Injury liet een gesmaakte prestatie optekenen. Opgefokte thrash metal - bestaat er een andere variant? – met vocalen die beangstigend veel aan Steve “Zetro” Souza doen denken. Voeg hier nog een leuke bewerking van Fucking Hostile (Pantera) aan toe en je weet dat het goed zat. Allesbehalve origineel maar niettemin een krachtige binnenkomer!

Ook de volgende groep op de affiche was van West-Vlaamse makelij. We hebben het over Silence Means Death, een combo dat de eigen muziek omschrijft als “Ragin' crust 'n' roll”.  De geschiedenis van het trio mag dan ruim tien jaar teruggaan in de tijd, voor ons ging het om een eerste kennismaking. Op het podium klonk het dan wel minder rauw dan op CD, van verveling was geen sprake. Silence Means Death moest het met een tijdslot van amper een half uur stellen, veel ruimte voor improvisatie was er dan ook niet. Meenden we te herkennen: Stench of War en Bloodthirsty.

Duitsland en thrash metal: er zijn genoeg voorbeelden om over een succesverhaal te kunnen spreken! Het is dan ook logisch dat we uitkeken naar de passage van Skulled. Onterecht, zo zou later blijken. De groep uit Bremen liet ons met gemengde gevoelens achter. Echt boeien kon de Amerikaans aandoende sound ons nooit. Desastreus was het dan niet, een blijvende indruk maken is nog iets anders. Nummers als Eat Thrash of Fuck It, Thrash It mogen dan best agressief klinken, wat meer diepgang zou geen overbodige luxe zijn. De vrijgevigheid van zanger Jan “Nordic” Hölscher konden we wel naar waarde schatten. Het gebeurt dan ook niet elke dag dat het publiek op flesjes bier wordt getrakteerd.

Op het moment dat Raw Power eraan begon, hadden we een onderhoud met Guillermo Izquierdo van Angelus Apatrida. De passage van het hardcore combo moesten we dus noodgedwongen aan ons voorbij laten gaan. Het Catalaanse Crisix zagen we wel aan het werk. Deze groep is aan een steile opmars bezig. De jonge thrashers gooiden afgelopen zomer nog hoge ogen op Alcatraz Hard Rock & Metal Festival. In Aalst wilden we deze prestatie graag bevestigd zien. Mochten we enkel en alleen op passie beoordelen, dan kwam Crisix in aanmerking voor een perfecte score. Zelden zagen we een groep er zo vol voor gaan. Van smeken om moshpits tot het afleggen van een marathon op het podium: aan de motivatie was het niet gelegen. Vergeet overigens de beruchte ‘wall of death’: gewapend met een paar balonnen, gaf Crisix een compleet nieuwe invulling aan het begrip. Composities als Get Out Of My Head, Xenomorph Blood of The Great Metal Motherfucker mogen dan niet wereldschokkend zijn, de manier waarop maakte bijzonder veel goed. Wie er zaterdag niet bij kon zijn, krijgt op 23 juni een herkansing. Benieuwd of Crisix op Graspop een even frisse indruk maakt.

Afgaande op de publieke belangstelling, leken we wel de enigen die nog nooit van Spermbirds hadden gehoord. Hoe deze groep aan onze radar ontsnapte, is een vraag waarmee we sinds zaterdag kampen. Wat Lee Hollis en co op het podium lieten zien, kon ons namelijk meer dan bekoren. Wie erbij was, kon genieten van een energieke set. Nummers als Try Again, Nothing Is Easy, Texas Cowboy en My God Rides A Skateboard volgden elkaar in sneltempo op. Geen oeverloze bindteksten maar een optreden in ware punkstijl. Als we de vele stagedivers als waardemeter mogen gebruiken, dan waren we getuige van het optreden van de dag. Zo zie je maar: het is nooit te laat om een ontdekking te doen!

Op metalgebied mag je Angelus Apatrida tot de betere exportproducten van Spanje rekenen. Het viertal uit Albacete was in mei vorig jaar reeds te gast in ons land. Het album ‘Cabaret de la Guillotine’ werd toen in De Verlichte Geest aan het publiek voorgesteld. Amper negen maand later, kregen we opnieuw de kans om een optreden van de Spanjaarden mee te pikken. Smullen was het deze keer vooral op technisch vlak. Het puike gitaarspel stond namelijk in schril contrast met de zang van bandleider Guillermo Izquierdo. Het talent van de man willen we zeker niet onderuit halen, de vocalen raakten simpelweg niet doorheen de geluidsmix. Uitermate frustrerend want in de juiste omstandigheden staat Angelus Apatrida garant voor kwaliteit. Mits wat goede wil, slaagden we er toch in om van nummers als Sharpen the Guillotine, Downfall of the Nation en afsluiter You Are Next te genieten. Een gemiste kans, al kan de groep in deze weinig worden verweten.

Het was aan The Kids om het punkgedeelte van Oilsjt Omploft tot een einde te brengen. De groep rond Ludo Mariman – het enige overgebleven lid van de originele bezetting – kan met trots terugblikken op carrière die teruggaat tot de jaren zeventig. Anno 2019 mogen we dan stoerdere zaken gewend zijn, nummers als There Will Be No Next Time en Bloody Belgium wisten de tand des tijds goed te doorstaan. Een collega-reporter en grote fan van The Kids, uitte voor aanvang van het optreden diens ongerustheid. Hij vreesde dat de groep wat uit de toon zou vallen tussen al het jonge geweld. Een ongegronde angst, zo zou later blijken. De punkers van eigen bodem kregen de zaal wonderwel mee. Onder meer Radio Radio, I Wanna Get A Job In The City, No Monarchy en Fascist Cops konden op de nodige bijval rekenen. Op de fanatiekste respons was het wachten tot het einde van het optreden. Zo gaf de cover If The Kids Are United – oorspronkelijk van Sham 69 - aanleiding tot een kleinschalige podiumbestorming. Kwamen ook nog aan bod: Do You Wanna Know, White Riot (The Clash), Baby That’s Alright, Do You Love The Nazis en This Is Rock 'n Roll.

Toen Entombed A.D. op het podium verscheen, hadden de punkers de zaal grotendeels verlaten. Wie op dit late uur – het was half een toen het openingsnummer door de geluidsinstallatie knalde -  nog overbleef, deed dit uit toewijding voor deathmetal. De solide prestatie op het Herbakkersfestival indachtig, waren we erg benieuwd hoe Lars-Göran Petrov en co het er vanaf zouden brengen. Op de doortocht van de Zweden viel weinig aan te merken. Petrov was zijn immer charmante zelve en ook de rest van de groep had er zin in. Recenter werk zoals Midas In Reverse en Fit For A King werd afgewisseld met nummers uit de hoogdagen van Entombed. Het aanhoren van klassiekers als Left Hand Path of But Life Goes On, toverde een grijns op ons gezicht. Naar het einde van de set toe, passeerden ook nog Out Of Hand, Living Dead en de instrumentale outro van de debuutplaat de revue. Een geslaagde afsluiter van dit ondergewaardeerde festival!

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!