Review Oilsjt Omploft XII: eerste uitstekende thrash dag

Vergeet de bloemetjes en de bijtjes, negeer de vogels die nesten maken, onze officiële lente start wanneer de deuren van de Sint Annazaal in Aalst weer openzwaaien voor Oilsjt Omploft, het gezelligste crossover festival van de Lage Landen.

Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de openingsavond enigszins atypisch is ten opzichte van andere edities. Waar het festival meestal zorgt voor een (on)gezonde mix van punk, hardcore, thrash en metal wordt vandaag duidelijk de thrashkaart getrokken. Er zijn dus op vrijdag opvallend minder hanenkammen te spotten maar dat gebrek zal op zaterdag ruimschoots gecompenseerd worden. Ondanks die kleine breuk met de traditie mag halverwege de avond toch het bordje ‘uitverkocht’ van onder het stof worden gehaald.

Ondanks het vroege uur en het feit dat iedereen er net een werkdag heeft opzitten is er toch al behoorlijk wat volk opgedaagd waardoor Primal Creation de debatten niet hoeft te openen voor een akelig lege zaal (we hebben het ooit anders geweten). Woede is vaak een drijfveer binnen dit genre en het fileleed op weg naar Aalst zal daar ongetwijfeld nog wat extra brandstof aan gegeven hebben. Feit is dat de Belgische thrashers er meteen furieus invliegen. Extremely Dangerous? Het zal nog niet zijn! Thrash met een boodschap (Antillectual Disease, A Post-truth Order,…) is het handelsmerk van Primal Creation en dat is lang niet de enige gelijkenis die je kan trekken met het Teutoonse instituut genaamd Kreator, met name de zangstijl leunt wel wat aan tegen die van de Duitse brulboei Mille. Een gesmaakte opener in elk geval.

Het aantal ontdekkingen dat ik al deed op Oilsjt Omploft is ondertussen niet meer op de vingers van twee handen te tellen en ook vandaag moeten we niet lang wachten op een aangename verrassing. Het Australische Mason heeft er zonder twijfel de langste reis van alle bands opzitten en was tot heden steeds onder mijn radar gebleven. En dat geheel onterecht. De melodieuze thrash met een hoofdrol voor de gitaristen smaakt naar meer. Het optreden begint figuurlijk met een valse noot als vlak na de intro de stroom in de zaal uitvalt maar misschien net daardoor is de band extra geprikkeld. Eens het elektrische euvel verholpen, is het volop genieten van puur muzikaal vakmanschap in kop-en-staart songs zoals Tears Of Tragedy en Warhead. Wie z’n thrash graag gereserveerd krijgt met de nodige solo’s en groove of watertandt bij de namen Anthrax of Megadeth, moet deze band zeker eens opzoeken.

Waar Mason nog het zonnetje in huis bracht, treedt bij de volgende band de duisternis in. Onze landgenoten van Schizophrenia hebben ondertussen al ruimschoots hun strepen verdient op diverse podia en lijken het vandaag tot hun missie verklaard te hebben om Aalst met de grond gelijk te maken. Schizophrenia is muzikaal en visueel met voorsprong de ruigste band op de affiche vandaag met hun tegen deathmetal aanschurkende thrash. Het is ook de eerste band die het intussen opgewarmde publiek aan het bewegen krijgt. Met name tijdens de Morbid Angel cover Maze Of Torment vliegen de eerste lichamen feestelijk in het rond. Niet dat de band nood heeft aan covers want eigen nummers zoals Sea Of Sorrow en Cranial Disintegration staan als een -zwartgeblakerd- huis.

Toegegeven, het Amerikaanse Warbringer is misschien niet de meest originele thrashband ter wereld. Hun muzikale recept maakt duidelijk gebruik van dezelfde ingrediënten die Exodus of Testament al eerder gebruikten en nog steeds gebruiken. Maar wat maken ze met dat recept vanavond een heerlijke maaltijd! De Sint-Annazaal verandert in een compleet gekkenhuis waarbij elke deelsport van de Metal Olympics met overtuiging beoefend wordt; stagediven, moshpits, een indrukwekkende circlepit tijdens Living In A Whirlwind (hoe toepasselijk), een perfect uitgevoerde wall of death en enthousiast meebrullen bij Remain Violent. Geen enkele band zal er tijdens deze twee dagen zo’n gewelddadig feestje van maken als Warbringer. Qua sfeer en gezelligheid een dikke 10.

We mochten al enkele keren Evil Invaders aanschouwen op Oilsjt Omploft maar het is de eerste keer dat onze vaderlandse trots aantreedt als hoofdact en ze maken die status vanavond ook volledig waar. De band is de laatste jaren behoorlijk geëvolueerd waarbij de opgefokte speed/thrash metal een fikse injectie melodie en traditionele heavy metal kreeg. Waar Warbringer granaat na granaat het publiek in vuurde is er bij Evil Invaders ook nu en dan plaats voor rust en contemplatie. Bij Mental Penitentiary, Fast, Loud ’n Rude en Raising Hell gaat het er naar traditie behoorlijk wild aan toe voor het podium maar het meeste indruk maakt toch de semi-ballad In Deepest Black. Een uitgelaten publiek stil krijgen en aan jouw lippen doen hangen, het is niet iedereen gegeven. Qua muzikaal vakmanschap komt vanavond geen enkele band aan de knieën van Evil Invaders, het resultaat van jarenlang hard werken en opofferingen in naam van de muziek. Deze avond was ook het startschot voor een uitgebreide tournee waarbij Evil Invaders in het gezelschap van Warbringer, Schizophrenia en Mason een flink deel van Europa onveilig zullen maken. Afgaande op de prestatie vandaag zal dit hun uitstekende reputatie enkel nog doen toenemen.