Review Pandafest 2015

Datum: 
zaterdag, 19 december, 2015

Wanneer de meeste festivals mondjesmaat de eerste namen lekken voor hun volgende editie, moet de editie van Pandafest nog beginnen! De organisatie slaagt er al enkele jaren in een uitdagende affiche te presenteren. Naast ronkende namen als Aborted en Bliksem, staan er ook (nog) nobele onbekenden zoals Evra en Onrust.

Deze laatste band mag de editie 2015 ook aftrappen in The Dungeon Room. In tegenstelling tot vorig jaar, hadden aardig wat mensen de moeite genomen om er vroeg bij te zijn en dat zorgde ervoor dat de kleine zaal al mooi gevuld was. Onrust dus, deze band is relatief nieuw, maar heeft een zeer volwassen sound, tempowisselingen volgen elkaar naadloos op voortgestuwd door de baslijn van Nestor van de band Ronald Mariën. Zanger Ruben Podevyn-Birrell heeft niet alleen een naam die staat als een huis, maar ook vocaal staat de jongeman aardig zijn mannetje, een band om in de toekomst in het oog te houden.

Op naar de Mainstage, waar Fatal Move de debatten mocht openen. Deze hardcore band uit het Antwerpse ‘Mareksoem’, gaat al enkele jaren mee in het circuit, maar heeft de laatste jaren een enorme groeispurt gemaakt, deze jongetjes zijn ondertussen uitgegroeid tot jongvolwassenen en hun muziek is duidelijk mee geëvolueerd. Ook zij hebben een nieuw album (Blindfolded) uit en maken er dus dankbaar gebruik van dit los te laten op het publiek! Metalcore bands schoten enkele jaren geleden als paddenstoelen uit de grond, maar slechts een handvol bands overleefde de cut! Laat deze jongens er nu één van hen zijn en als je hen bezig ziet en hoort is te merken waarom. Vocaal zeer sterk en ook bij deze band is de bassist een van hun troeven! Openen doen ze met de opener van hun nieuwe boreling, Forgive to Forget en eindigen doen ze met de titeltrack van hun album, alles daartussen is een mooi overzicht van hun tot op heden bij elkaar gesprokkelde nummers. Goede set, maar als ik toch één puntje van kritiek mag hebben, dan is het dit: het gebruik van op band afgespeelde intro’s tussen vrijwel alle nummers haalt de snelheid uit de set en hardcore moet het toch hebben van snelheid en brute kracht, nietwaar?  

In de Dungeon stond één van de openbaringen van de afgelopen editie van Antwerp Metal Fest op het podium: Bark. Dit is sindsdien geen nobele onbekende meer. Bij deze band kan en mag er gebruik gemaakt worden van de term supergroep, Aguardente meets Your Highness. Aanstekende hard rock en metal riffs werden op het publiek afgevuurd, verpakt als opener Voice of Dog, Killing Time en uiteraard I Remain Untamed. Het publiek was dan ook terecht in groten getale afgezakt naar the Dungeon om deze heren aan het werk te zien! En het feit dat zanger Ron Bruynseelste kampte met technische problemen, gaf dit optreden een hoog rock en roll gehalte, topoptreden! Op het hoofdpodium stond de post -hardcore band Wolves Scream, zij wonnen dit jaar de Red Bull Bedroom Jam en mochten zo spelen op Graspop, dit opende de poort naar o.a. Dour en Rock Herk en nu dus ook Pandafest. De Waalse jongens gaven een half uur het beste van zichzelf waarvan vooral het nummer Hurricane bleef hangen. De eerste buitenlandse band op de affiche was Evra, een vijfkoppig Deens collectief uit Kopenhagen. Deze relatief jonge band (opgericht in 2013) bracht onlangs 'Lightbearer' uit en gewapend met dit zware album bestormden zij Edegem. Wat de zanger ontbrak aan vocale variatie, maakten zij ruim goed met hun muzikale prestatie en met het feit dat zij übersympathieke kerels zijn! Ook Colors Dead Bleed was voor ondergetekende een onbekende band, maar wat een heerlijke ontdekking! Half Vlaams, Half Nederlands brengen zij wat men omschrijft als melodic hardcore. Heerlijke metal riffs, voortpulsende baslijn en vocalen, die veel weg hebben van Lou Koller, zonder hem te willen imiteren, eerlijk en oprecht! Energiek optreden dat geen moment verveelde en ook het publiek, dat tot dan zich vooral beperkte tot toekijken, begon zich te roeren. De eerste volwaardige moshpit was een feit! De leadzanger vatte zijn visie op de gebeurtenissen in Parijs nog even kort en bondig en to the point samen: “Muziek kan je niet tegenhouden”, dat bewees trouwens het in groten getale aanwezige publiek op Pandafest ook al!

Er zijn veel overeenkomsten tussen AMF en Pandafest en het is ook niet verrassend dat er regelmatig de Antwerpse kaart wordt getrokken. Zo ook met This Kid. Hebben Antwerpenaars een grote mond? Dan zet zanger Steven dit met veel plezier wat extra kracht bij, wat een energie heeft die man en wat een brute kracht komt er voort uit zijn stem, koppel dit aan de rauwe sound van de bandleden en je krijgt een heerlijke show. Afsluiter Wisenheimer herkende ik nog vanop hun EP 'Stitches', maar blijkbaar werken de heren aan nieuw materiaal want met een blik op de setlist, leerden we veel bij. Al dan niet nieuwe nummers die ten berde werden gebracht waren Unicorn, Maandstonden en Sterf Jezus! Vocalist Steven hanteert een in your face mentaliteit en dit mochten aardig wat toeschouwers zeer letterlijk nemen! Zijn Isis T-shirt leek me toch het statement van de dag!

Spoil Engine onderging het laatste jaar een serieuze gedaanteverwisseling. De zanger werd een zangeres en nee, het is niet dezelfde persoon. Zanger Niek Tournois stopte er mee en na een reeks audities bleef Iris Goessens over! Onlangs werd zij aan de wereld voorgesteld. Het is duidelijk dat zij een nieuwe weg zijn ingeslagen sinds Iris erbij gekomen is, oudere nummers werden opnieuw ingeblikt en ook hun sound werd hier en daar bijgeschaafd. Dat Iris kan zingen, screamen en grunten, daarover bestaat geen twijfel en dat ze er veel beter uit ziet dan Niek is ook nog eens mooi meegenomen! Hoewel de zang er in het begin van het optreden niet echt goed doorkwam, werd dit euvel snel hersteld. Toch kan bv. The Absurdist 2.0 mij helaas minder bekoren dan het origineel. Of dus de gender switch een goede keuze was, kan alleen de toekomst ons zeggen, al wens ik het Spoil Engine zeker toe, daar deze jongens echt al wel heerlijke muziek bij elkaar geschreven hebben!

Ondertussen zijn we terug in de Dungeon beland voor alweer een band met Antwerpse roots: Bear. Wederom krijgen we een streepje progressieve hardcore voorgeschoteld, met hier en daar melodische metal invloeden. De gitarist lijkt ons klimmeraspiraties te hebben, want hij doet heel het optreden niets liever dan ergens opklimmen en afspringen, geen basdrum, versterker, … is veilig! Maar voor velen was dit toch een voorgerechtje voor Bliksem. Een nieuw album, een optreden op Graspop, een tournee door Duitsland en de Benelux, het gaat hard voor Peggy Meeussen en haar mannelijke harem! Logisch ook als je bedenkt dat Peggy waarschijnlijk de beste rock & roll stem heeft van België en omstreken en dat haar mannen muzikaal meer dan hun mannetje staan. Het publiek was dan ook massaal afgezakt naar de main stage. Peggy had er duidelijk zin in en was enorm goed bij stem, Bliksem is een band die goed op elkaar is ingespeeld. Buiten opener The Life on which I feed, waren alle nummers afkomstig van hun laatste 'Gruesom Masterpiece'. Bliksem kwam, zag en raasde als een storm over Edegem. Heerlijk beuken met Room without a View, zwoel groovend met Morphine Dreams, het maakt niet uit wat ze brachten, het ging er in als zoete koek! Na de show zag ik veel tevreden gezichten, zowel op als voor het podium!

Setlist Bliksem:

  1. The Life On Which I Feed
  2. Fucked Up Avenue
  3. Room Without A View
  4. Kywas
  5. Morphine Dreams
  6. Twist The Knife
  7. Crawling In The Dirt
  8. Face the Evil

Tijd om ons weer naar de Dungeon te haasten, daar stond de tweede supergroep van de dag op het podium. Eentje die als laatste moment mocht invallen na de afzegging van General Lee, namelijk Herder, gevormd door een combinatie van Born from pain en Aborted (over deze laatste band straks meer). Zanger Ché is een vrolijk dansende, potige kerel, die pertinent het publiek aanspreekt met "dames" (ik dacht eerst nog panda’s te horen, wat nog grappig was geweest). Zware doom riffs kruisen de degens met stoner vibes. Ché huppelt vrolijk rond op het podium, danst alsof ze disconummertjes spelen, helpt de voorste rij headbangen en schreeuwt de longen uit zijn lijf. Terwijl alle bands worden aangemaand op tijd te stoppen, lapt Herder het tijdsschema vakkundig aan hun laars, bij het signaal “2 minuten” zetten zij nog vlotjes het Wasted in! Zware, vermakelijke set. Doordat The Vintage Caravan wat problemen hadden met hun materiaal op de luchthaven, mochten de jongens van Toxic Shock zich uitleven op het hoofdpodium. Vorig jaar waren zij nog een last minute vervanger, dit jaar stonden zij vanaf dag één echt geprogrammeerd op de affiche. Dat Wally op vijf minuten fietsen van het hoofdpodium woonde, dat hij het heerlijk vindt er te staan, dat muziek maken echt niet moeilijk is en dat iedereen die wil een band moet beginnen, Wally vertelde het ons allemaal. Zijn extreem wilde haren is hij een beetje kwijt, maar dat hij een podiumbeest is gebleven, staat buiten kijf. Hun nummers zijn ook iets volwassener geworden en sommige tracks zijn heerlijke htrash metal, soms hoorden we zelfs flarden die aan Metallica deden denken ten tijde van 'Justice For All'.  On Thin Ice, Nivoa en Mr.T zijn al bijna klassiekers te noemen tijdens een Toxic Shock optreden. Zij die ze nog niet aan het werk zagen, shame on you!

Door het verschuiven van Toxic Shock en de vertraging van Vintiga Caravan, moest Your Highness een uurtje vroeger aan de bak, maar dit liet deze Antwerpse stoner sensatie niet aan hun hart komen. Ze beukten er onmiddellijk in met Wrack and Ruin, naadloos gevolgd door het sublieme Desertkater. Heerlijk beukend, voortgestuwd door de baslijn van Jorn Van der Straeten, die we vandaag ook al aan het werk zagen bij Bark. Melodieus in elkaar overgaande gitaarpartijen en Ben Beart die als frontman/brulboei het publiek bij de les houdt. Het massaal toegestroomde publiek liet zich niet onberoerd en de eerste stagediver in The Dungeon was een feit! Het feit dat dit optreden zo steengoed (stoner, heeft u hem?) was, hoeft niet te verrassen, 'City in Ruins' is dan ook één van de beste releases van 2015! Tijdens onze korte trip naar de main stage, liepen de heren van The Vintage Caravan, met hun materiaal onder de arm, tegen de stroom mensen in, zij waren er dus uiteindelijk geraakt en zouden na het volgende optreden in The Dungeon optreden. Maar zoals gezegd, eerst naar de Main stage voor Devil Sold his Soul. Het contrast met het vorige optreden, kon niet groter zijn. De zaal gaf een vrij verlaten indruk en hoewel  Paul Green, die sinds 2013 de micro ter hand nam bij Devil, zich de longen uit het lijf schreeuwde, leek het de mensen die toch de moeite namen om te komen kijken, koud te laten.  Ook voor ondergetekende werd het tijd om de innerlijke mens te versterken, sorry heren!

Wanneer we de soundcheck van The Vintage Caravan aanhoren, merken we snel dat deze vriendelijke jongens met merkwaardige namen als Óskar Logi Ágústsson, Stefán Ari en Alexander Örn Númason, een beetje een vreemde eend in de bijt zijn. Dit IJslands trio brengt vooral klassieke rock, geïnspireerd door Deep Purple en Led Zeppelin, maar soms sluipt er ook een streepje Mastodon in. Doordat KLM problemen had met hun materiaal, moesten deze jongens noodgedwongen naar The Dungeon verhuizen, maar dit gaf het optreden een groot club-show-optreden-gehalte, dat perfect past bij deze band! Deze jongens bewezen wel dat je met drie personen ook een geweldig luide sound kan neerzetten!  Helemaal vooraan in de set zat Babylon - een heerlijke, groovy song en met het meer door blues geïnspireerde Cocaine Sally palmden ze de kleine zaal helemaal in. Bij Innerverse gingen zowaar de aanstekers in de lucht, een unicum voor deze Pandafest editie. Blij dat deze jongens er toch nog geraakten, want zij waren echt een verfrissing voor onze oren, na al het gebeuk dat onze oren al had geteisterd vandaag. En als er nu één band aan gebeuk doet, is het toch wel Aborted.

Er stond heel veel volk aan de mainstage. Aborted was duidelijk de echte headliner van vandaag, waar iedereen op zat te wachten. Volkomen terecht ook, want deze Belgische band is ook ruim buiten onze oh zo gegeerde landsgrenzen heel bekend. Terwijl bijna alle bands ergens in hun set technische problemen ervoeren, wilde Aborted dit kost wat kost voorkomen. Heel minutieus werd de techniek nagekeken en gecheckt om dan genadeloos in te beuken op het massaal toegestroomde publiek. De respons was navenant, heftig intens, met crowdsurfers en circlepits alom. De pandafeesters hadden duidelijk hun energie bewaard voor deze Belgische helden. Opgezweept door zanger, grunter, …  Sven de Caluwé brengen zij zowat het beste wat er op deze aardkloot te vinden is van brutale death metal. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik ook niet 100% vertrouwd ben met het uitgebreide Oeuvre van Aborted en Svens articulatie laat soms wat te wensen over, doch Fecal Forgery en Coffin Upon Coffin waren voor mij wel zeer herkenbaar! De Caluwé zei dat hij blij was nog eens in Antwerpen te mogen spelen en dat een klein, waarschijnlijk dood, vogeltje hem had ingefluisterd dat zij komende zomer waarschijnlijk nog wel eens in Antwerpen zouden kunnen staan, de eerste, officieuze, bevestiging van Antwerp Metal Fest was bij deze een feit!

Dit had een topafsluiter kunnen zijn, maar de organisatie van Pandafest toverde de dag voor het optreden nog een konijn uit hun hoed! Steak Number Eight, de afsluiter van de vorige editie! Deze keer niet op het hoofdpodium, maar intiemer in The Dungeon Room. Waarom, zult u zich afvragen. Wel, omdat de organisatoren het konden, zo simpel is het. Na hun weergaloze passage in de AB vorige week woensdag (lees de review hier) en hun geweldige nieuwe album 'Kosmokoma' zijn deze jonge Belgen weer heel hot. Maar eenvoud siert deze jongens en zij voelen zich niet te beroerd om ook op kleinere podia te staan en daar het publiek te verwennen en zij laten dan ook geen kans onbenut om hun nieuw album met de wereld te delen. Het optreden zelf was iets minder intens dan vorig jaar, waar zanger Brent Vanneste bijna van het podium moest worden gedragen. Toen ik hem na het optreden buiten tegenkwam, rookte hij letterlijk, maar stond hij nog wel op zijn eigen benen! Maar laat één ding duidelijk zijn, dit optreden was meer dan een doorgedreven repetitie. Voor het tweede jaar op rij daverde Pandafest op zijn grondvesten na hun doortocht. Ik zou zeggen: driemaal is scheepsrecht!

Van jonge goden naar oude knarren, La Muerte, terug  na een pauze van bijna 20 jaar. Hun laatste echt wapenfeit dateert van de LP (jaja de LP) 'Raw' uit 1994. We kunnen  bij deze band echt wel spreken van een cultband! Wierrookgeur vult de zaal aan de mainstage, op het podium staat een soort altaar compleet met doodskop en miskaarsen. Zanger Marc Du Marais treedt steevast op met een jutezak over zijn hoofd. Helaas zijn de meeste fans deze heren een beetje uit het oog verloren, want na Aborted gaf de zaal maar een moedeloze indruk. De echte fans lieten dit echter niet aan hun hart komen en La Muerte zelf ook niet. Du Marais ijsbeerde regelmatig als een neuroot over het podium en vocaal stond hij nog zeer sterk in zijn schoenen! Muzikaal is deze Brusselse band ook nog steeds relevant, La Muerte staat dit jaar op Graspop, hopelijk vinden dan meer fans de weg naar het podium, want deze band heeft nog niks van zijn pluimen verloren.

Setlist La Muerte:

  1. Lost my Hand
  2. Die Faster
  3. Black God
  4. Couteau
  5. Burst my Soul
  6. Shoot
  7. Priere
  8. Serial Killer
  9. Kustom
  10. Lucifer Sam

Naar goede gewoonte zorgden de jongens van Bizkit Park voor het feestje achteraf. Ondanks dat één van de zangers doodziek op het podium stond, gaven ze toch het beste van zichzelf met een overzicht van wat de jaren 90 en 2000 ons aan Nu Metal hebben gebracht. Van de Deftones naar Korn, van Papa Roach naar uiteraard Limp Bizkit en Linkin Park, alles passeerde de revue en de mensen die nog niet naar huis waren, zongen uit volle borst mee, crowdsurften en moshten de laatste restjes energie uit hun lijf. Dat niet alle covers geslaagd waren, bedekken we met de mantel der liefde, want niemand die daar van wakker lag na deze, wederom geslaagde editie van Pandafest. Wat hadden we vandaag geleerd? Dat een buitenlandse band niet altijd een meerwaarde is, dat er veel muzikaal talent rondloopt in België, dat een hele dag rechtstaan niet in de koude kleren kruipt en dat Pandafest een heerlijk festival is! Ik wens de organisatoren veel rust toe en hopelijk een even succesvolle editie in 2016, mij zie je er alvast weer!

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!