Review Rock In Bourlon 2023: zaterdag 24 juni - Gepast Frans én Belgisch chauvinisme

Van de bijna 45 jaar dat ik op deze aardkloot rondstuiter heb ik er een ruime 30 gespendeerd aan muziek en zodoende heb ik al behoorlijk wat concertzalen en festivalweides onveilig gemaakt. Een mens is dan zo onbescheiden te denken dat hij alles zo wel een beetje heeft gezien of meegemaakt. En toch slaagt de muziekwereld er in om mij soms totaal te verrassen en mij opnieuw te veranderen in een opgewonden puber die het gevoel heeft dat alles nog te ontdekken valt en de wereld een buffet is waar je ongegeneerd van kan eten tot je barst. Rock In Bourlon is zo’n muzikaal geschenkje dat me onverwacht in de schoot geworpen werd en er in slaagde mij totaal van mijn sokken te blazen. Wegens groeiende onvrede met de weg die Graspop de laatste jaren is ingeslagen besloot ik om het festival dit jaar voor de eerste keer over te slaan. Maar het muzikale gat in die periode diende wel met iets opgevuld te worden en tijdens mijn zoektocht naar een alternatief botste ik op Rock In Bourlon. Zonder al te veel verwachtingen togen we richting Noord-Frankrijk voor onze eerste Rock In Bourlon. Wij hopen hiermee mensen naar net over de Franse grens te lokken om een volgende keer mee dit festival te ontdekken!

Als we dan toch één kritische bedenking mogen maken bij RiB dan betreft het wel het relatief late aanvangsuur. Pas om 14:40 treedt de eerste band aan. Het warme weer jaagt de kampeerders al ontiegelijk vroeg uit hun tot sauna gepromoveerde tenten en er valt dus flink wat lege tijd te vullen. Dit heeft tot gevolg dat de plaatselijke cafés kunnen rekenen op een flink aantal klanten die de tijd doden met glazuurversplinterend sterke espresso’s, al dan niet vergezeld van een Calvados. Extra attractie is het toilet van de afspanning waar bezoekers die hun  neus ophalen voor de composttoiletten op de camping zich gelukzalig neervlijen op het porselein.

Als de poorten van het festival op deze tweede dag eindelijk opengaan en de -bijzonder lekkere- vegan maaltijd achter de kiezen is zijn we volledig in stemming om de eerste band van de dag, Ural Umbo, te verwelkomen. Het duo Reto Mäder (die later op de dag nog aantreedt met Sum Of R) en Steven Hess maakt spookachtige songs die niet zouden misstaan als soundtrack voor een duistere horrorfim. Het klinkt allemaal behoorlijk verontrustend en creepy (op een goede manier). Ideale achtergrondmuziek bij het lezen van de werken van H.P. Lovecraft maar misschien niet de meest gelukkige opener voor een zomerse weide waar de thermometer richting 32 graden kruipt.

Nee, dan was de eerste band op het zijpodium een betere keuze geweest om de debatten op gang te trekken. Het Franse Gravekvlt is nog maar een goed jaar actief maar wie de band bezig ziet krijgt de indruk naar een goed geoliede machine te kijken. De vlammende black speed metal punk (hun eigen woorden) knalt hard en zuiver uit de kreunende versterkers. Gezien hun korte bestaan is het aantal bezoekers dat hun naam kent waarschijnlijk erg beperkt maar ze werven vandaag veel nieuwe zieltjes. Er wordt enthousiast gemosht op nummers die ondanks hun jonge leeftijd klinken alsof ze in de jaren 80 geschreven zijn: Wake To Slaughter, Flesh Blood ’n Guts en het niet van humor gespeende Goat ’n Roll. Een forse scheut Motörhead, een snuifje Venom afgewerkt met Toxic Holocaust of Midnight, het is vandaag een recept voor succes. Een ontdekking!

Zoals de naam Earthbong al laat vermoeden, zijn de drie Duitsers die vervolgens het hoofdpodium bestijgen niet vies van de groene tabak. Hun muziek sluit perfect aan bij die meer dan bijzondere interesse voor het vijfvingerige blad want hun stoner doom klinkt behoorlijk sloom. Ideaal om tot rust te komen na de vuistslag van Gravekvlt maar eens bekomen slaat de verveling toch al snel toe. Vermoedelijk heeft het deels te maken met mijn gebrek affiniteit met het subgenre maar zelfs het anders zo enthousiaste publiek laat het nu ietwat gelaten over zich komen. Muzikaal is het verre van slecht maar de oh zo belangrijke ‘klik’ blijft uit.

Stellen dat Traquenard (Frans voor boobytrap) vandaag een thuismatch speelt is een eufemisme. Niet enkel is de band afkomstig uit de onmiddellijke omgeving, met Pierre Gautiez zit zowaar de mede-organisator van RiB achter de drums. Het is dan ook niet verwonderlijk dat op de eerste rijen opvallend veel T-shirts met daarop ‘Staff’ te spotten zijn. Veel punk, een beetje hardcore en hier en daar een verloren metalriff, Traquenard maakt complexloze muziek zonder pretentie en het is duidelijk dat zowel de band als de opgedaagde fans zich rot amuseren. Een nummer opgedragen aan de Franse werkloosheidsdienst wordt met hoongelach verwelkomt en een half uur wordt er een luidruchtig feestje gebouwd. Gewoon leuk, meer moet dat niet zijn. Als de band het podium verlaat en er keiharde techno uit de boxen knalt krijgt het feestje zelfs nog een amusant staartje.

Mario Goossens heeft een vieze nonkel in Duitsland, we hebben het zelf gezien! De man is de spilfiguur van het Duitse Gewalt en dat is vandaag met voorsprong de meest verwarrende band. De van Duitse zang voorziene industriële post-punk heeft nog het meeste weg van een Tirolerversie van Front 242. Geflankeerd door twee jonge dames is de zweterige en in kostuum gehulde frontman zo’n vreemde eend in de bijt dat onze appreciatie van het getoonde op en neer stuitert tussen ‘geniaal’ en ‘geschift’. De brave man excuseert zich in aanloop naar het nummer Deutsch uitgebreid bij het publiek voor zijn Duitse afkomst maar op twee verdwaalde bejaarde inwoners na heeft niemand van het publiek ooit de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. Wie na bovenstaande de drang niet kan onderdrukken om de band eens te checken kunnen we de song Es Funktioniert aanraden. Op eigen risico uiteraard.

De immer gedienstige persverantwoordelijke Lucas heeft ervoor gezorgd dat al onze aangevraagde interviews mooi gebundeld zijn op één moment waardoor we ons niet gek hoeven rennen tussen de artiestenruimte (een stukje verderop in het dorp) en het festivalterrein. Groot nadeel is dat we daardoor Yarotz, Sum Of R en Gummo aan ons moeten laten voorbij gaan. Via de livestream in de backstage kunnen we wel flarden meepikken maar die zijn te beperkt voor een eerlijke review.

Gedurende de dag viel het op hoeveel bezoekers zich hulden in een t-shirt van Mars Red Sky. Het drietal uit Bordeaux heeft dan ook al redelijk wat kilometers op de teller staan en kan ook buiten Frankrijk rekenen op een trouwe fanschare. Het is dan ook behoorlijk druk voor het hoofdpodium en de match is gewonnen voor ze begonnen is. De psychedelische stonerrock heeft behoorlijk wat raakvlakken met genregenoten zoals Electric Wizard maar ook een flinke scheut Pink Floyd is duidelijk aanwezig.

Dat het publiek in RiB uitblinkt in enthousiasme hebben we al een paar keer vernoemd maar bij Sorcerer gaat het er net iets TE enthousiast aan toe. Voor alle duidelijkheid, het gaat hier over de Franse harcoreband, niet over de gelijknamige Zweedse doom band, noch over de Duitse black metal band. Hardcore dus en meteen ook de wedergeboorte van een fenomeen waar ik van hoopte dat het tot het verleden behoorde: de windmill. U weet wel, dat volstrekt belachelijke zwaaien met de armen en benen alsof je je een helikopter in nood waant. De ‘dappere’ kerels die zich eraan wagen hebben niet het minste oog voor hun omgeving en slaan er op los. Sorcerer mag dan al strak aan het spelen zijn, de kinderachtigheden van enkele ‘fans’ verpesten het voor de grote meerderheid. Als enthousiast mosher ben ik een liefhebber van friendly violent fun, maar er zijn grenzen. Gelukkig ziet de band zelf ook in dat het te gevaarlijk wordt en na nauwelijks 18 minuten zit de set er al op. Doodjammer.

Nauwelijks enkele uren geleden zaten we met zanger Dylan van Full Of Hell aangenaam te keuvelen in de schaduw van de dorpskerk. Het viel op hoe bescheiden, ja zelfs verlegen, de brave man daarbij was en hoe hij met twinkeling in de ogen vertelde over zijn 11 maanden oude dochter. Diezelfde kerel briest en brult nu de longen uit het lijf, een natuurkracht die zijn gelijke niet kent. De experimentele grindcore scheurt l’abreuvoir aan flarden. De liefhebbers vinden het heerlijk, de andere aanwezigen kijken enigszins verschrikt uit de ogen maar lijken zodanig van angst bevroren dat ze zich niet haastig elders durven begeven. De ene na de andere granaat wordt afgevuurd: Digital Prison, Asphyxiant Blessing, Crawling back To God en Reeking Tunnels volgen elkaar in sneltempo op en laten nauwelijks ruimte tot ademen. Even plots als het begon is het weeral te einde en met een bescheiden fladderend handje zijn ze weer verdwenen. Op meer dan één gezicht valt een overduidelijk ‘WTF!’ te lezen.

Met nasuizende oren slenteren we richting tweede podium voor het ons onbekende Spy, een Amerikaanse hardcore/punk band. En zoals wel vaker dit weekend zijn de optredens waar je het minst van verwacht net de meest intense. Nog voor de band het podium betreedt breekt er al een feestje uit want als intro hebben de kerels uit San Francisco gekozen voor achtereenvolgens Bohemian Rhapsody, September (Earth, Wind & Fire) en Hot Stuff van Donna Summer. Het wachtende publiek zingt alles woord voor woord mee en er breekt zelfs een polonaise uit. Hierna kan Spy niets meer verkeerd doen en de polonaise verandert in een behoorlijke moshpit. De heerlijk pompende midtempo riffs en blaffende zang werken aanstekelijk en de set vliegt voorbij. De meegereisde puberdochter noteert dit alvast met stip als één van haar hoogtepunten van dit weekend.

Maar het absolute hoogtepunt van deze tweede festivaldag moet dan nog komen en met enig gepast chauvinisme mogen we zeggen dat het een Belgische band is die het terrein niet enkel uit zijn voegen doet barsten maar met eenzelfde beweging ook doet ontploffen. Verantwoordelijk voor deze climax is het alom gerespecteerde trio Brutus. Post-rock, post-metal,… de terminologie doet er eigenlijk totaal niet toe want het triumviraat laat de concurrentie vandaag ver achter zich met gewoonweg ongelofelijk goede muziek die strak en zuiver de trommelvliezen streelt. Gezegend met een quasi perfect geluid en duidelijk in hun nopjes weten ze heel Bourlon in te pakken. Wat kan er ook foutlopen als je aftrapt met een wereldnummer als Liar? En dan moeten War, Victoria en een gedragen What Have We Done nog volgen. Het publiek eet uit de hand van onze landgenoten en na een dik uur kan men triomfantelijk het podium verlaten in de wetenschap: België-Frankrijk, 1-0.

De soundcheck van het afsluitende Spectral Wound duurt vervolgens ellendig lang. De Canadese hemelbestormers zijn duidelijk pietjes-precies als het aankomt op de juiste geluidsbalans. Wie durft nu nog beweren dat black metal een ondoordringbare chaotische geluidsbrij is? Wanneer eindelijk elk puntje op elke i is gezet en de heren alsnog aftrappen blijkt wel dat het muggenziften geloond heeft want van bij de start zit het geluid quasi perfect. Daardoor komt opener Imperial Saison Noire bijzonder goed uit de verf net als daaropvolgende Soul Destroying Black Debauchery. Het optreden is net goed op dreef en de band zit halfweg het verwoestende Frigid And Spellbound (ga dit checken, naar mijn bescheiden mening de beste BM song van de afgelopen 5 jaar) als blijkt dat dan toch niet alles planbaar is. Plots valt één van de gitaren uit en de onfortuinlijke bezitter ervan verdwijnt minutenlang van het podium om uiteindelijk met een fonkelnieuw exemplaar opnieuw op te duiken. De band speelt militaristisch strak en geholpen door de duisternis is er behoorlijk wat sfeer maar op het einde van de set blijft de vaststelling dat Brutus vandaag niet te overtreffen viel.