Review Rock In Bourlon 2023: zondag 25 juni - De laatste loodjes

Van de bijna 45 jaar dat ik op deze aardkloot rondstuiter heb ik er een ruime 30 gespendeerd aan muziek en zodoende heb ik al behoorlijk wat concertzalen en festivalweides onveilig gemaakt. Een mens is dan zo onbescheiden te denken dat hij alles zo wel een beetje heeft gezien of meegemaakt. En toch slaagt de muziekwereld er in om mij soms totaal te verrassen en mij opnieuw te veranderen in een opgewonden puber die het gevoel heeft dat alles nog te ontdekken valt en de wereld een buffet is waar je ongegeneerd van kan eten tot je barst. Rock In Bourlon is zo’n muzikaal geschenkje dat me onverwacht in de schoot geworpen werd en er in slaagde mij totaal van mijn sokken te blazen. Wegens groeiende onvrede met de weg die Graspop de laatste jaren is ingeslagen besloot ik om het festival dit jaar voor de eerste keer over te slaan. Maar het muzikale gat in die periode diende wel met iets opgevuld te worden en tijdens mijn zoektocht naar een alternatief botste ik op Rock In Bourlon. Zonder al te veel verwachtingen togen we richting Noord-Frankrijk voor onze eerste Rock In Bourlon. Wij hopen hiermee mensen naar net over de Franse grens te lokken om een volgende keer mee dit festival te ontdekken!

De koperen ploert verzengt ook vandaag op dag drie alles en iedereen die zich ook maar luttele momenten buiten de schaduw durft wagen. Die aanhoudende hitte begint duidelijk zijn tol te eisen want menig festivalganger sloft rond alsof men zich al in de gangen van het bejaardentehuis bevindt.

Het is niet vanzelfsprekend om zo’n platgeslagen publiek weer enigszins tot leven te wekken en dus wacht Manic Maya een schier onmogelijke taak. De bijwijlen dromerige pop/rock is dan ook eerder van die aard om de algehele landerigheid nog te versterken. Enkele uithalen van de elektrische gitaar schudden de aanwezigen even wakker maar dit zou zoveel beter tot zijn recht komen in een rokerig café.

Ruim op tijd verlaten we de festivalweide en trekken -zoals het hoort op de Dag Des Heren- richting dorpskerk voor wat ongetwijfeld het meest speciale concert van het festivalweekend zal worden. Het gebeurt immers niet elke dag dat een black metal band een semi-akoestische set speelt en het is al helemaal zeldzaam dat het zich afspeelt in een kerk. Met de zegen van meneer pastoor dan nog wel. Door de toestroom van gegadigden en rekening houdende met de brandende zon worden de kerkdeuren al een halfuur voor aanvang van het optreden geopend. Minutieus worden het aantal hoofdjes geteld want de plaatsten zijn beperkt. Het is bijzonder bevreemdend om na de drukte en het geroezemoes van een festivalweide de geladen stilte van een kerk te ondergaan. De setting alleen al stemt tot contemplatie.

Stipt op tijd begint Iskandr aan dit bijzondere concert. De songs zijn uitgekleed tot hun puurste essentie maar hebben niets aan kracht en impact verloren. Al snel zie je mensen de ogen sluiten en zich laten opslokken door de muziek. Net omwille van het ontbreken van elektrische gitaren komt de percussie extra hard binnen als contrast met de akoestische gitaar. Tel daarbij de klagerige maar loepzuivere zang van creatief duizendpoot Omar en je krijgt pure magie. De klok geeft me ongelijk maar in mijn beleving duurt het concert zowel een eeuw lang als slechts enkele seconden (excuses, ik vind geen andere manier om het uit te drukken), alsof eeuwigheid en vergankelijkheid elkaar ontmoeten. Kippenvel, tranen van ontroering, een maag die samentrekt, dit is veel meer dan een concert, dit is een fysieke beleving van muziek. Emotie gekristalliseerd in klanken. Schoonheid die langs je ruggengraat streelt om even vluchtig weer te verdwijnen. Zo vaak heb ik, meestal uit morele verplichting een kerk betreden, nooit heb ik daarbij iets gevoeld dat in de buurt komt van een religieuze beleving. Vandaag wel.

Het duurt even voor de kerkgangers na de laatste klanken weer uit hun trance ontwaken maar eens terug op aarde neergedaald barst iedereen uit in een daverend applaus dat overgaat in een staande ovatie. Duizendmaal dank Iskandr. Als het klopt dat bij je laatste levensadem je leven aan je voorbijtrekt, dan is dit een moment dat de eindselectie haalt.

Alhoewel de naam andere verwachtingen wekt blijkt het ons volstrekt onbekende Death By Fog een behoorlijk zweverige vorm van noise rock te spelen met een hoog new wave gehalte. De songs verschillen onderling nauwelijks en de twee frontvrouwen lijken dan ook eerder op sfeer dan op ambiance te mikken. Op een buitenpodium werkt het niet helemaal, misschien volgend jaar een herkansing in de kerk?

Het uit het vlakbij gelegen Lille afkomstige Fleuves Noirs heeft dan weer wel een naam die naadloos aansluit bij de muziek. Geflipte psychedelische rock met hier en daar een uitstapje naar industrial en cold wave. Het gaat werkelijk alle kanten uit en er lijkt behoorlijk wat improvisatie bij te pas te komen. Voor de luisteraar die van songs houdt met een kop en een staart en die een zekere mate van melodie weet te appreciëren is dit een volstrekte afrader maar ADHD’ers zullen hier ongetwijfeld van smullen. We houden het uiteindelijk 20 minuten vol voor ons brein dreigt te smelten door overprikkeling. Enkel voor durvers.

Op aanraden van Omar van Iskandr gaan we tenslotte Lassolas checken. Volgens de omschrijving van Omar ‘twee kerels die samen takkeherrie maken' en dat blijkt een bijzonder accurate omschrijving van de gebeurtenissen op het kleine podium. Het duo uit Clermont-Ferrand maakt donkere instrumentale psychedelica met flink wat reverb. De band past volledig in het concept van RiB waarbij je als bezoeker soms flink uitgedaagd wordt door minder evidente muziek. Het plein voor het tweede podium is voor de verandering maar matig gevuld maar wie er staat blijft geboeid kijken.

Wegens professionele verplichtingen op maandagochtend zit onze tijd op RiB er helaas bijna op. Terwijl we met bezwaard gemoed het terrein afwandelen wordt onze terugtocht begeleid door de ritualistische oriëntaals getinte stoner van onze Waalse broeders Wyatt E. Gehuld in lange gewaden en met kappen op het hoofd proberen ze de massa voor het hoofdpodium te bezweren. Een bezwering die we met pijn in het hart vroegtijdig achter ons moeten laten.

Mijn werkgever boort ons door zijn ongenadig verlangen naar mijn zweet zo nog de optredens van  Lisieux, Earthless, Pencey Sloe en Aluk Todolo door de neus.

Eén ding staat wel vast, volgend jaar tekenen we opnieuw present want dit Rock In Bourlon is een ruwe diamant in de festivalwereld. Wie het wel zo’n beetje gehad heeft met de commerciële megafestivals weet waar naartoe.

Au revoir et à l'année prochaine!

Fun fact: met Gigview begroette RiB zijn allereerste pers uit België. Ook de organisatoren zijn enigszins verwonderd dat het pas bij de 11^e editie is dat er schrijvende Noorderburen opdagen.