Review Rock Werchter 2014: dag 1

Rock Werchter bestaat veertig jaar, en dat moest gevierd worden. Het terrein werd uitgebreid waardoor er maar liefst 88.000 mensen per dag toegelaten werden op het festival. De extra plaats werd rechts van de mainstage gemaakt. Bossen werden gekapt (ter compensatie wordt elders een nieuw bos gecreëerd) waardoor er een gigantische lap grond vrij kwam. Daar werden een hoop graffiti gespoten containers op elkaar geplaatst: The North West Walls. Daar was elke avond een dj te vinden die door ging tot half vijf 's nachts. Voor de rest blijft het concept Rock Werchter hetzelfde: drie podia, grote namen, weinig verrassingen.

Radkey had de zware taak om de 40^e editie van Rock Werchter te openen. De jonge knapen (die trouwens broers zijn) stopten met school en concentreerden zich volop op de muziek. Ongelijk kunnen we ze niet geven want wat een goede rock ’n roll maken die gasten. Je hoort wel dat ze de mosterd gehaald hebben bij de Ramones en Misfits, maar daar kraait geen haan naar. Met ‘Out Here in My Head’ opende het drietal hun set. Het publiek moest blijkbaar nog wakker worden (of heeft de hitte hier een rol gespeeld?) want interactie was ver te zoeken. De jongens van Radkey lieten dit niet aan hun hart komen aan rockten er stevig op los. Bij ‘Feed my brain’ stond het screamgedeelte extreem stil, waardoor dit beetje de mist in ging. Afsluiten deden ze met ‘Romance Down’, een bom van een schijf waar de “hey hey’s” naar je kop gesmeten werden.

De mannen van The Wombats uit Liverpool mochten dan weer op hun beurt The Barn openen. Het was een tijd stil rond de band, maar eind dit jaar komt er dan toch een derde album. Op die twee platen dat de heren al gemaakt hebben staan enkele uitstekende nummers. Zo ging het publiek wild bij ‘Lets’ Dance on Joy Division’, ‘Moving to New York’, ‘Jump Into The Fog’, ‘Technofan’ en ‘Your Body is a Weapon’. De heren deden wat ze moesten doen zonder meer. Het was niet echt een hoogvlieger, maar daar hadden wij ons ook niet aan verwacht. Wij zijn benieuwd wat die nieuwe plaat allemaal in petto zal hebben.

De Dropkick Murphys vanuit Boston mochten op het warme middaguur Werchter doen ontploffen. De band opende sterk met het nummer 'The Boys Are Back'. Het volgende nummer was direct een klassieker 'Citizen Cia'. De Dropkick Murphys hadden er duidelijk zin in en het publiek genoot met volle teugen van deze vrolijke bende. De band liet zien waar ze voor staan en vuurde het ene leuke nummer na het andere leuke nummer op ons af. Dat de temperatuur nog warmer werd deerde weinigen. Klassiekers als 'Prisoner's Song', 'The Wild Rover', 'Johnny, I Hardly Knew Ya', stukje van 'Blitzkrieg Bop' en 'Rose Tattoo' werden gesmaakt. De band sloot af met de klassiekers 'Jimmy Collins' Wake' en 'I'm Shipping Up to Boston'.

De frontman van The Rascals, die nu solo door het leven gaat, stond donderdagnamiddag op de grote mainstage onder de bloedhete zon. Miles Kane probeerde er het beste van te maken ondanks de onverdraaglijke hitte. Daar slaagde hij wel goed in. Meneer Kane kan grabbelen uit twee uitstekende platen en het publiek lust er bij elke nummer wel pap van. Hij presenteerde ook een nieuw nummer ‘Why’, en dat klonk allerminst slecht. Bij ‘Give Up’ smolt het nummer halverwege naar ‘Sympathy for the Devil’ van The Rolling Stones. Afsluiten deed hij uiteraard met ‘Come Closer’, inclusief uitgebreide intro. Het is en blijft een aanstekelijk nummer met een hoog meezinggehalte.

De sympathieke White Lies kon op aardig wat volk rekenen tijdens hun optreden. Openen deden ze met het recentere ‘There Goes Our Love Again’. Een van de betere nummer op hun laatste nieuwe matige plaat. Het dak ging er pas echt af bij de combo ‘Farewell to the Fairground’ en ‘To Lose My Life’. “Let’s grow old together, and die at the same time”, het publiek zong het gretig mee alsof ze het ook echt meenden. Tussendoor nog enkele nieuwere nummers, maar al snel bleek dat de band het vooral moest hebben van de oude nummers. De sfeer zakte middenin de set weg, tot de band er ‘Death’ tegen aan gooide. De handjes gingen terug op elkaar en de sfeer kwam er terug in. Maar de absolute afsluiter van dienst was ‘Bigger Than Us’. Ze begonnen en eindigden ijzersterk, en frontman Harry leek in bloedvorm te zijn, dat belooft voor volgend weekend, waar White Lies headliner is op Rock Zottegem.  

Placebo was de sub-headliner op de donderdag van Rock Werchter. We kunnen vrij kort zijn over het optreden. Het was langdradig, saai, oninteressant en allerminst spannend. Placebo lijkt op de terugtoer te zitten, en dat vinden wij best jammer. Waar het vroeger allemaal uitstekend klonk, klonk het donderdag een stuk minder. Daar zal de nieuwe plaat wel iets voor tussen gezeten hebben. Want het is hun slechtste plaat in jaren. Van hun vorige plaat kregen we enkel ‘For What It’s Worth’ te horen, een van de lichtpuntjes in de set. Jammer dat we van deze plaat niet meer te horen kregen want daar staan wel enkele goede nummers op. Songs uit de album 'Meds' kwamen wel uitgebreid aan bod. Het volgende lichtpuntje was ‘Meds’, live een leukere versie dan op de plaat door de trage intro. Naarmate het nummer vorderde, ontploft het hele boeltje. Er werd ook nog enthousiast meegezongen met ‘Song to Say Goodbye’ en ‘Better End’, maar meer dan dat was het niet. Wij hopen dat de heren zich herpakken op Les Ardentes, want zoiets willen we geen tweede keer zien.

Headliner op deze eerste festivaldag was het onbekende Metallica, Gaia eiste een boycot maar hier kwam niets van in huis. Deze jonkies hadden alvast sterallures want ze verschenen 20 minuten te laat op het podium. Metallica By Request was het onderwerp deze tour. Fans konden in de afgelopen maanden kiezen voor hun favoriete nummers en de band zou ze spelen. Helaas koos iedereen zoals overal voor de klassiekers en werden de minder bekende nummers niet gespeeld. Gedurende de dag en tijdens het optreden konden de fans via textmessages ook nog kiezen voor het laatste nummer. De keuzes waren 'Fuel', 'Ride The Lightning' en 'The Day That Never Comes'.

Starten deed de band met de Master Of Puppets klassieker 'Battery', waarna 'Master Of Puppets' natuurlijk niet mocht ontbreken. De volgende nummers waren 'Welcome Home (Sanitarium)' en 'Creeping Death'. Bij dit laatste nummer mochten de winnaars van de M&G ook nog even het podium opkomen om mee te zingen. Hierna werd de akoestische gitaar bovengehaald voor het nummer 'The Unforgiven'. Het volgende nummer was een nieuw nummer en werd voor de eerste keer in België gespeeld namelijk 'Lords Of Summer'.

De Metallica trein raasden hierna verder met klassiekers als 'Wherever I May Roam', 'Sad But True' (aangekondigd door een fan), 'Fade to Black', '...And Justice for All', 'One' en 'For Whom the Bell Tolls'. 'Blackened' werd door een volgende fan aangekondigd (duidelijk hoorbaar dat het een West Vlaming was, jammer maar helaas verschenen er geen ondertitels op de schermen). De laatste nummers van de reguliere setlist waren 'Nothing Else Matters' en 'Enter Sandman'.

De drie bisnummers startte men met de cover van de Dubliners 'Whiskey In The Jar', het voorlaatste nummer was het keuze nummer van de dag en verrassend genoeg bleek 'The Day That Never Comes' te winnen. Afgesloten werd in stijl met de klassieker 'Seek And Destroy'. Metallica raasde als een trein over Rock Werchter en iedereen vertrok met een lach op zijn gezicht naar de camping of naar de andere optredens.

Geschreven door Esteban en Kurt.