Review Sepultura farewell tour @ AB – Nog één keer alles uit de kast halen

Be there or be square was deze avond de leuze die gold. Sepultura viert hun 40e verjaardag (onofficieel is het eigenlijk zelfs iets langer) en maakte bekend dat met deze tournee er een einde aan komt. Een laatste Europese tournee dus als we hen op hun woord mogen geloven en daarvoor haalden ze alles uit de kast in de uitverkochte Ancienne Belgique!

Bekijk het fotoverslag HIER!

Op het onmenselijke uur op deze weekdag gingen om 17:00 de deuren open en al om 17:50 mocht Jesus Piece het startschot geven. Welke werkmens die niet van de directe omgeving van Brussel is geraakt hier vanaf aanvang. Toen wij iets na zes uur binnenkwamen was het antwoord verrassend genoeg: al heel wat volk. Fijn voor Jesus Piece! Deze Amerikanen (uit Philadelphia) wilden alvast een mokerslag van jewelste uitdelen. Hun muziek die meer naar hardcore neigt brulde ongenadig door de boxen, de trend was gezet. Vraag ons geen songtitels want het half uurtje dat de mannen kregen raasde voorbij nummer na nummer met al de eerste actie in het midden op de mosh-vloer. Van een knallende start gesproken, we stonden zelfs even perplex van de brutaliteit die ons overviel.

Mede-Amerikanen Obituary deden verder op dit elan. Opnieuw een muilpeer van jewelste op je blije bakkes. Lichten uit, muziek aan: het instrumentale Redneck Stomp werd met een simpele korte gitaarriff geteased en dan vol ingezet als eerste song. Meteen luid gejoel vanuit het publiek dat er duidelijk zin in had. Zanger John Tardy jutte vervolgens het publiek nog wat meer op en het midden werd een kolkende massa. Wat een stem heeft die kerel toch. Deadly Intentions, Chopped In Half, Turned Inside Out, … wie er niet into is begon het misschien wat eentonig te vinden maar het zijn niettemin krakers van songs. Afsluiter Slowly We Rot toonde nogmaals hoe het moet.

Als enige Europese band mocht het Oekraïense Jinjer als volgende op het podium. Het gaat Tatiana (Tati voor de vrienden) en haar kornuiten goed voor de wind de laatste jaren, ze duiken overal steeds hoger en hoger op affiches op, dixit hun komst op Alcatraz eerder dit jaar. Van uitstraling gesproken ook, de temperatuur ging nog meer de hoogte in met deze metalcore/djent. Tatiana moest wel heel wat vrouwonvriendelijke commentaren incasseren van verschillende Waals-Franse “ruige mannen” rondom ons zo hoorden we. Ze zou ze zonder poespas een goeie knal in het klokkenspel mogen geven. Gelukkig zijn we niet te woke en focussen we op muziek en dat zat ook hier goed. Tatiana schreeuwt de boel bij elkaar en schakelt haast zonder adem te halen makkelijk over naar clean vocals, wat een prestatie en wat een présence. Er zijn ook nog meer dan prima muzikanten, niet te vergeten, die lijken zodanig op de achtergrond te staan, elk hun plekje op het podium. Sit Stay Roll Over, Retrospection, Teacher Teacher, Colossus, … allemaal knal erop. Het ging er zelfs zo ruig aan toe dat een fan in het publiek tijdens Kafka moest geholpen worden uit de moshpit.

Een dubbel gevoel dan wanneer Sepultura er aan moest beginnen. Fijn, 40 jaar bestaan vieren! Minder fijn, de laatste keer? Het werd al snel duidelijk dat dit geen standaard Sepultura optreden ging worden, met het grote projectiescherm en de ferme lichtopstelling. Al van bij introsong War Pigs van Black Sabbath zong het publiek mee, de kenmerkende Braziliaanse metal moest nog volgen. Hoe beter de sfeer er onmiddellijk in te krijgen dan met knallers Refuse/Resist en Territory! En daar dan bovenop Kairos! Zanger Derrick Green heette ons van harte welkom op het feest. Ook al stoppen ze ermee, toch is er nog een nieuwe drummer. Derrick stelde hem (en enkel hem) even voor, Greyson Nekrutman uit New York. De andere bandleden leken heel ingetogen, zelfs Andreas Kisser beperkte zich tot een minimum en liet vooral Green het woord voeren.

De productie was top, zoals al vermeld een groot projectiescherm met verschillende beelden van Brazilië, videoclip en dat allemaal gemengd met 3D animaties en live footage van het optreden hier. Dit gaf soms echt knappe effecten! We zouden verder heel wat knallers van songs kunnen opnoemen zoals Phantom Self, Attitude, Choke of Escape The Void maar vooral Kaiowas is er eentje dat nog zal bijblijven. Green z’n microfoon werd ingeruild voor drumstel en plots zaten we op een Braziliaans folklore feest. De band werd vergezeld door extra inheemse drummers én zelfs een klein meisje met haar eigen drum (dochter van een van de bandleden?), ze kon er wat van! Om maar te zeggen, de band haalde vanavond alles uit de kast om de AB de tijd van hun leven te bezorgen. Dead Embryonic Cells, Inner Self om dan nog finaal de oude garde te behagen met Arise, Ratamahatta en hoe kan het ook anders Roots, die bloody, Bloody Roots. Verjaardag goed gevierd en als dit het laatste optreden was: missie meer dan geslaagd!