Review Sjock 2017

Al 42 jaar maakt Sjock deel uit van het Belgisch festival landschap. Ook dit jaar waren we aanwezig.

42 jaar al en toch heeft het festival nog maar één verhuis van locatie meegemaakt. Meerbepaald van de hof van de pastoor naar de Poeyelheide. Vrijdag 7 juli was de kickoff van deze editie. De eerste band speelde pas om 20:00 uur dus iedereen had meer dan tijd genoeg om thuis hun vetkuiven en up-do's te perfectioneren. Bij aankomst viel al onmiddellijk op hoe relax dit festival wel niet is, een camping vol mobilhomes, caravans en tenten kriskras door elkaar. Een tuinhuis als ticket booth en by far de makkelijkste toegangscontrole ooit. Geen oeverloos aanschuiven om binnen te geraken en  geen rigoureuze tassencontrole. Gewoon lekker laidback en met wederzijds respect van security en bezoekers.

Eens binnen viel de diversiteit aan drankstandjes direct op.  Je kon kiezen tussen bier, cola en cocktails. En de prijs van dit alles is volgens mij de laatste 10 jaar ook hetzelfde gebleven. Maar op naar de eerste band: The Rhumba Kings. Dit rockabilly combo had maar een doel: iedereen zijn stramme spieren direct los gooien. De combinatie van een opzwepende contrabas en rechtopstaande drummer deden meer dan hun werk. en de Titty Twister stage (what's in a name) stond al direct in lichterlaaie.

En dan was het tijd voor het eerste WTF moment: The Living End speelde als openingband op de main stage. Was het omdat ze nog ergens moesten spelen of een vlucht moesten halen, who knows, maar zij mochten dit festival echt wel afsluiten. Snoeiende gitaren, een zanger die er zin in had en een publiek dat de nummers van de eerste tot de laatste noot meebrulde. Meer van dat zou ik zeggen! Alleen spijtig dat hun set er na 45 min al op zat. 

Na het verorberen van een braadworst was het tijd om de randanimatie eens te gaan bekijken. Buiten de verplichte festivalshops stonden er enkele mooie oldtimers en bobbers tentoon gesteld. En was er ook iemand die houten tiki heads uitkapte, en voor de dames en heren die hun haren wouden doen was er een standje van den Barbier en Barbarella uit Geel. En zij hadden meer dan werk genoeg aan de wachtrij te zien.

Hoog tijd om terug naar de main stage the gaan voor The Rocket from the Crypt. Deze punkband is ontstaan in 1989 en na enkele time outs zijn ze meer dan terug. Matching outfits, die-hard fans en een publiek dat al licht onder invloed was. Deze combinatie zorgde voor een spetterend optreden met de nodige crowdsurf momenten. Wacht, crowdsurfen??? Op een festival en je wordt niet buiten gegooid of raar bekeken? Jazeker, op Sjock kon het allemaal. 

Het publiek leek het meeste van hun energie al verloren tijdens dit optreden waardoor de show van The Dirtbombs verwaterde in een verplicht nummertje. Er was weinig bezieling bij de band zelf en het publiek was ook niet echt tevreden van deze headliner aan de reacties te horen. Toch kon dit de pret niet drukken want zodra Dj Franzie de eerste beats de weide inblies voor de afterparty wist je dat dit een lange nacht zou worden. En inderdaad om 02:45 zat dag een erop.

Toxic Shock was de eerste band die ik kon zien op de tweede dag. Maar oh boy, wat een energie heeft de zanger van deze band. De thrash metal riffs vlogen ons om de oren en het mag een wonder heten dat er hier geen gewonden zijn gevallen. Stage dives, high fives en een zanger die van de boxen sprong. Complete waanzin, vroeg op de dag.

Gelukkig was de volgende band van een rustiger kaliber. The Bonny and Clyde garagepunkband from Ostend genaamd The Glücks. Dit duo wist enkel met gitaar en drum een strakke set neer te zetten en was daar door ook een perfecte opwarmer voor het immer energieke Clowns uit Melbourne.

Maar eerst nog even vlug naar the newcomers stage. Waar de reincarnatie van Betty Page de longen uit haar lijf zong. The Wild Deuces, rock and roll uit Antwerpen. Met een vol getatoeëerde frontvrouw die trots is op haar figuur. Zoals het een echte pin up betaamt. Contrabass, piano en 50’s danspasjes, bij de Wild Deuces kwam het allemaal aan bod. Met deze passage staan ze een van de komende edities zeker op de main stage.

Na hun set was het tijd om weer post te vatten voor de main stage, want het meer dan energieke Clowns speelde ten dans. Na een meer dan geslaagde passage op Groezrock wisten ze dat ze het nog beter en sneller moesten doen op Sjock. Een zanger die meer in het publiek crowdsurfend lag te zingen dan op het podium. Een gitarist die uit een jaren 80 metalband geplukt was en een knappe blondine op bas, Clowns heeft het allemaal. Hun hardcore punk werkte meer dan aanstekelijk en de moshpit werd groter en groter met de minuut. Komende donderdag spelen ze een zaalshow in Antwerp music city, so don't miss out.

Hierna was het tijd voor de Guana Batz en het meest memorable aan hun set waren de tattoo's van de zanger. Lag het aan het feit dat iedereen moe was na Clowns of dat hun zang niet zo goed hoorbaar was? Hun show bleef redelijk op de vlakte wat toch wel een gemiste kans was voor hun.

Maar gelukkig was Brutus er om de meubelen weer te redden. Het trio staat na hun monster hit All alone zowat op ieder Belgisch festival. Maar vervelen doen hun shows nooit. Het begint al met de atypische podium setup waar de drum dwars op het publiek staat. Zangeres Stefanie Mannaerts bewijst eens te meer dat ze op en top de rock chick van Vlaams-Brabant is. Drumrolls afgewisseld met strakke zang, wat moet het nog meer zijn?

Voordat we goed en wel de innerlijk mens versterkt hebben is Zeke er al om de boel in lichterlaaie te zetten. Of toch niet? Het geluid van de zang stond zo slecht afgesteld dat je echt moeite moest doen om te horen wat Blind Marky Felchtonenu juist zong. Eigenlijk was het een beetje bizar om te horen dat Zeke geen eigen geluidsman mee hadden. Wat natuurlijk hun geluid bepaalde. Maar dit kleine minpuntje kon de pret niet drukken bij het publiek. En het spreekwoordelijke dak moest er dan ook vanaf.

Na hun set was het even wachten op de change-over. En toen kwam het grootste nieuws ooit van de organisatie. Sjock was voor het eerst in 42 jaar uitverkocht! En daar zat de headliner van dag 2 zeker voor iets tussen. Bad Religion was er volledig klaar voor om deze dag met een knal af te sluiten. En dat gebeurde dan ook met punk klassiekers als Punk Rock Ssong, Sorrow, American Jesus enzovoort. Het publiek dat ondertussen al onder een roes zat van 2 dagen festival brulde alle nummers van begin tot einde mee. En dit motiveerde de band om het nummer per nummer nog beter te doen, ook al spelen ze al van 1979 op deze band.

p naar dag 3 dan maar al moe en voldaan van 2 geweldige dagen was het tijd om te beginnen met het spreekwoordelijk tentje op te zetten voor de main stage.

Beginnen deden we dag 3 met The Hip Priest uit Nottingham. En ook al hebben deze jongens hun eigen fanclub ‘the spasm gang’, dat betekende niet dat de talrijk vertegenwoordigde Turbojugend zich onbeduid lieten. Nathan Jones haalde de nodige high kicks uit de kast om nummers As Jesus died so we could ride en Zero Fucks given nog meer punch te geven. The Hip Priest is by far een van de beste bands op dat eiland op dit moment. Gitaarsolo’s, een wilde man op de drums, een bassist met een Rickenbacker en een zanger die zo kon doorgaan als een Tom Cruise look-a-like. Dit resulteerde dan ook in een rij hitsige dames die hem zowat uitkleedden met hun ogen en hun handen alles behalve thuis hielden zodra de zanger in de frontstage dook.

Na deze spetterende opener was het de beurt aan The Fleshtones. Deze garagepunkband is al actief sinds 1976 maar ondanks hun uiterlijk was het net alsof er een groep 18-jarigen op het podium stond. Een zanger met een cape waar Nosferatu jaloers op zou zijn, gecombineerd met een vloekend Hawaï hemd. Een felrode bassist met een nog feller hemd. En een energie die je zelden ziet op een podium. Dat de heren na hun optreden gewoon kozen om over de wei te lopen i.p.v. in de backstage rond te hangen maakte het plaatje volledig af. Zeker omdat de heren geen enkele gratis pint weigerden en dus goed beschonken huiswaarts gingen.

Na dit geweldig staaltje oude mannen rock was het tijd voor wat jonger geweld. The Sha-La-Lee’s is zowat de Belgische superband met leden van the Sore Losers, 50 Foot Combo, The Evil Super Stars en natuurlijk the almighty El Guapo Stuntteam. Deze set was simpel samen te vatten als een pletwals van gitaren, mondharmonica’s en een zang die niet zou mistaan hebben op Woodstock. Nummers als Sonny en Long Way to the USA katapulteerden ons even terug de tijd in. Gelukkig ging het publiek net niet over tot het verbranden van vlaggen en de boel af te breken.

Alhoewel het zich niet veel scheelde na de passage van Speeddözer op the newcomers stage. Deze speedrockformatie neemt Lemmy zijn advies van put the speaker up to 11 een beetje te letterlijk. Zij zetten hem standaard op 13! Wat een pletwals en wat een longinhoud bij de drummer/zanger! Samengevat: pure waanzin! Alleen een beetje spijtig dat het publiek niet volledig los ging en hun energie spaarde voor Nashville Pussy.

Een band die voornamelijk zingt over drugs, seks, en rock&roll, what more do we need? Mischien een paar ferm vrouwen op het podium? Oh wacht even, daar hebben ze ook al rekening mee gehouden. Mmmm loeiende gitaarriffs dan maar? Met een vrouw als Ruyter Suys werd dat probleem ook al opgelost. Wat een energie heeft deze vrouw. Riffs werden aan elkaar geregen terwijl ze de Jack Daniels binnenkapte, werden nummers als Go to Hell en I’m so High over de weide geblazen. Hoe kan deze band ooit overtroffen worden?

Door The New Bomb Turks natuurlijk, Jim Webber was weer heerlijk arrogant en probeerde constant om de petten, bandana’s en camera’s van de mensen uit de fotopit te stelen. All in good fun natuurlijk, de beste momenten waren natuurlijk als hij de micro onder de mensen hun neus duwde en hun een middelvinger gaf omdat ze de tekst niet kende. The New Bomb Turks bleven zich geven van de eerste tot de laatste minuut en hadden dus perfect Sjock kunnen afsluiten.

Maar dat was buiten de reunie van The Hellacopters gerekend. Na een pauze van 11 jaren vonden de heren dit het juiste moment om terug bij elkaar te komen. Hun album Supershitty to the Max vierde tenslotte zijn twintigste verjaardag. De combinatie van de geweldige line-up en The Hellacopters zorgden dat er fans van over heel de wereld aanwezig waren. Zo zagen we mensen uit Finland, Toronto, Atlanta, Nieuw-Zeeland en zelfs Tokyo op de frontline staan. (Allen te lokaliseren aan hun kenmerkende Turbojugend jasje waar traditiegetrouw hun plaats van herkomst achterop staat). En ook al ziet de band er uit als de punkrock versie van Tokio Hotel, ze speelden een meer dan strakke set. Ze waren een zeer waardige afsluiter voor de laatste dag van Sjock.

Iedereen kon voldaan naar huis keren na 3 dagen van rockabilly mayhem. Voor de organisatie wil ik toch nog een tip meegeven. Voor de komende 42 jaar: DON’T CHANGE A THING!!! Jullie zijn de verborgen parel in het moeras van festivals. Laid back, een tof publiek en ieder jaar een verrassende line-up. En als jullie erin slagen om een reünie van El Guapo Stuntteam op het podium te krijgen zijn veel mensen jullie eeuwig dankbaar.

Bekijk ook de foto's van dag 1, dag 2 en dag 3.