Review Sjock Festival 2024: vrijdag 5 juli - De weergoden hadden ook wel zin in rock & roll

Op vrijdag 5 juli 2024 was het weer zover, de hoogmis voor alles wat met rock & roll, blues, country, punk en hardcore heeft te maken werd geopend. Niet alleen wij maar ook de weergoden leken zin te hebben in een feestje. Zo konden we dag 1 aanvatten onder een licht zonnetje.

Sjock festival, het oudste festival van België, was aan zijn 48ste editie toe. Het terrein, de podia's en alle randanimatie op de Poeyelheide is in al die jaren weinig veranderd. Dat kan alleen maar betekenen dat het al goed is.

Het festival mocht zijn aftrap geven met The Jesters. Deze punkrockers zijn geen onbekende voor de mensen van Herentals en omstreken. Het feestje kwam iets trager op gang maar daar kwam snel verandering in toen de mensen die nog in de wachtrij aan de inkom stonden dan toch binnen waren geraakt. Deze heren uit de Kempen kregen een half uur om het publiek in gang te krijgen en met de oudere platen Not an Angel, Jokers Gift en Bar is ours was dit zeker een succes! Ondanks hun pauze van enkele jaren weten ze met hun nieuwe werk nog steeds punk met een saxofoon te combineren op een aparte wijze. Een mooie manier om het festival te openen.

De opener in de Titty Twister was een ander paar mouwen, een stel stampende hakken die het podium deed kraken terwijl er een redhead verscheen met een stem om u te zeggen. De Rythm Shakers weten niet enkel rock & roll invloeden van de 50's maar ook van de jaren 60 blues en soul in een modern jasje te steken. Ze gaven het beste van zichzelf en wisten het publiek in de sfeer te houden voor de rest dat nog komen zal.

De organisatie pakte uit met de verrassende keuze door Cock Sparrer een tweede jaar op rij te boeken. Vorig jaar als headliner op zondag, dit jaar net ietsjes vroeger. Dit kon de sfeer niet drukken. Openen deden deze oude rotten met Riot Squad en Watch your back, het duurde dan ook niet lang voor het publiek losbarstte en klaar was voor de rest van de set. Na nog een klassieker als Working werd het tijd om enkele nummers van hun nieuwste album Hand on Heart te spelen. Tijdens die momenten viel het dan ook op dat het publiek nog niet zo bekend was met deze nummers en ze een beetje stilvielen. Door deze combinatie van oude en nieuwe nummers creëerde de band een vibe die leek op een golvende zee. De ene al wat hoger dan de andere, maar ip het einde van de set zorgde ze toch voor de langverwachte tsunami. Suicide Girls (een nummer dat iedereen vorig jaar ook graag had willen horen) en England Belongs To Me werden dan ook luidkeels meegebruld. Voor een band die al sinds 1972 live speelt zit er zeker nog geen sleet op. Zouden ze met hun afsluiter We're coming back nog eens de hint willen geven dat ze graag een derde jaar op rij de Poeyelheide nog eens onveilig willen maken? 

Tijd om nog een beetje zotter te gaan met een Nederlandse band die ondertussen ook al iets meer dan 40 jaar op de teller heeft staan. Natuurlijk niemand minder dan Batmobile. Deze mannen zijn misschien niet meer van de jongste maar hun energiepijl is het daar zeker niet mee eens. De overvolle tent ging gek en aan pits was geen gebrek. Batmobile doet waar Batmobile goed in is, hun eigen versie van psychobilly door de boxen laten gieren. Ook al wil je niet mee hoofdje knikken of voetje stampen, nummers als Police at the Door, Kiss me Now, Calamity Man, ... falen zal je doen. Naast hun eigen nummers kwam er ook een cover van The Sweet Ballroom Blitz aan de pas. Afsluiten deden ze met Transilvanian Express.

Nadat de Sjock troops hun vochtverlies terug op peil hadden gebracht was het tijd voor The Reverend Horton Heat om al deze heidenen te bekeren. James C Heath was hier om met zijn psychobilly formatie de toon te zetten voor wat we konden verwachten voor de rest van dit weekend. Een leuke mix van country, punk, rockabilly, etc. Op deze momenten krijg je dan ook spektakel te zien. Een virtuoos op de gitaar, de contrabas en snedige nummers met de nodige punch. Psychobilly Freakout, Baddest of the Bad en Jimbo Song passeerden de revue. Het enthousiame spatte van de band af, de blues riffs vlogen alle kanten uit en het was gewoon onmogelijk om dan ook maar één minuut stil te staan.

Na deze voorgaande toppers werd het nog eens tijd om een kijkje te gaan nemen in The Titty Twister. Nee nee, dit is niet een of andere stripclub uit Quentin Tarrentino's From dusk till dawn, maar het tweede podium op Sjock. In de hoop even een rustmoment te hebben tijdens The Delta Bombers, kwam het publiek al snel bedrogen uit. Deze band uit Las Vegas liet zien waarom ze het verdienden om deze stage af te sluiten. Een zanger die iedere vierkante cm van het podium benutte, een drummer die leek alsof hij een exorcisme moest uitvoeren op zijn drumstel. Het spervuur aan nummers zorgde ervoor dat deze set als een rock & roll stoomtrein doordenderde. Als dit nog maar dag één is, wat gaat de rest van het weekend dan nog wel niet geven? 

Afsluiten van deze eerste dag deden we met een hoopje (9) deftig geklede mannen met hun haar mooi in de plooi die ons terug katapulteerden naar de tijd toen de dieren nog spraken. Deze showbeesten, ook wel de Ray Collins Hot Club genoemd, kregen het zootje geregeld ongeregeld goed aan het dansen en ja, ook de bijtrekpas mocht hierbij niet ontbreken. Een headliner die ons in het begin wat twijfelachtig leek, bewees ons ongelijk. Het was dan geen bruut geweld dat onze oren deed bekoren maar een fijne mix tussen jaren 40 en 50 blues, jive, rock & roll enz. die onze benen gedurende het uur makkelijk in gang wisten te houden.

Bekijk ook de foto's hier.