Review Sjock Festival 2024: zaterdag 6 juli - De vraag van vandaag: gaan we tuimelen?

Veel zon, wind en geen regen op de tweede dag van het Sjock festival. Een mooie zaterdag die voor vele mensen net iets te vroeg begon. Gelukkige waren er veel zonnebrillen en wat gitaar, geweldg om die kleine oogjes weg te werken.

Ze zeggen vaak: "Ge moet beginnen waarmee ge bent geëindigd", als je een kater hebt. Wel, in een iets ander jasje (figuurlijk gesproken) dan gisteren. Enkele kerels in deftige pakken en een schoon decor die zoals hun naam het zegt de boel wel eens in vuur en vlam kunnen zetten. Het gaat over Arson natuurlijk. Niet alleen chaos maar ook flauwe moppen en whiskey om de meugte en pijn van de avond voordien te verlichten zat in het pakket inbergrepen. Ze brachten ons een dikke show, bomvol energie. We kregen dan ook een mix van oudere en nieuwere nummers naar onze kop gesmeten en wees maar zeker dat het goed was!

In de tent ging het er net iets rustiger aan toe met de Hadacol Tremblers , om dan nadien terug het zonnebrilleke op te zetten en ons naar de main stage te begeven voor de heren van Black Leather Jacket. Helemaal bekomen van de avond voordien was het publiek zeker nog niet. Toch duurde het niet lang eer ze wakker werden geschud met nummers als Suck it up en nog andere liedjes van hun laatst uitgekomen album Stinger. Maar daar bleef het niet bij Village People, Darts en hun nieuwste schijf Unity mochten over de Poeyelheide daveren.

Daarna tijd voor Tuff Guac op de Bang Bang stage, een kleiner podium, maar wel eentje waar de sfeer niet kan onderdoen voor de rest van de podia. Tuff Guac bracht ons hun cowboy garage pop en ja, het publiek kon het wel pruimen. Het was een chill optreden waar de dansbeentjes zich verder konden opwarmen voor de rest van de dag. 

Van garage pop naar garage punk, op het hoofdpodium konden we vier dames met pit aan het werk zien. Nobro wist vele harten te veroveren en het enthousiasme van de toetsenist en de drumster sloegen al snel over naar het publiek. Vocaal waren ze iets minder sterk maar dat drukte te sfeer niet. Ook zij zette een stevige leuke set neer.

Op de Bang Bang stage ging het er iets steviger aan toe. Of beter gezegd GESTOORD! Ja, Toxic Shock doet waar Toxic Shock goed in is. Vanaf minuut één brute gitaren, bergen energie en een stevige set werden op ons af gekatapulteerd. Het was gezellig druk aan het kleine podium en je zou kunnen zeggen, zet ze op de main stage maar dat is toch niet hetzelfde. Aan stagedivers, crowdsurfers, vele blauwe plekken en een pechvogel met een gebroken voet vertellen al veel over hoe dik het feestje wel niet was.

Terwijl speelde Carrie Nation And The Speakeasy. Deze brass 'n grass band uit Kansas beschrijft zichzelf als een "tourbus on overdrive". Aan alle instrumenten op het podium te zien kan dit wel kloppen. Trompet, schuiftrombone, mandoline, gitaar en ga zo maar verder passeerde de revue. Je kon je wel afvragen, is dit podium groot genoeg voor deze band. Maar het werd vlug duidelijk dat ze dit al eerder hebben gedaan. Was de tent wel groot genoeg voor hun? Een dansvloer die geen seconde stilstond, cowboyhoeden die de lucht invlogen, alles was aanwezig voor een topshow.

Oh hell, iets te lang blijven plakken bij Carrie Nation And The Speakeasy, dat betekent even een sprintje trekken naar de main stage voor de set van Grade 2. Het blijft raar om te zien, maar deze jongens van 26 jaar vallen al onder de categorie "oude rotten" in het vak. Deze band is opgericht in 2013 op The Isle of Wight in Engeland. Onder het toeziend oog van Vinnie Stigma begonnen ze aan hun setlist. De catchy mix tussen oi en punk, het sappige Engelse accent en het enthousiasme zorgde al snel voor de nodige moshpits en crowdsurfers. Nummers als Tired Of It, Graveyard Island en de Misfits cover Where Eagles Dare zorgden voor de ontsteking van de komende explosie. Of daar hadden we toch gehoopt... Roger Mirret en Vinnie Stigma bestegen het podium na de intro van The good, the bad and the ugly tune. Dat vatte dan ook ineens hun set samen. Zoals de laatste jaren meermaals het geval was liet ook deze keer de stem van Roger Mirret het soms aan de wensen over. Gelukkig maakte die kleine duivel veel goed met zijn grappen en publieke interactie. Deze godfathers of NY hardcore blijft nog steeds een must see voor de nieuwe generatie hardcore kids. Nummers als "I miss the old NY, Crucified, For my Family en Gotta Go worden dan nog steeds luidkeels meegezongen. Afsluiten deden ze met een eerbetoon aan de NY punk; The Ramones Blitzkrieg Bop.

Maar niet getreurd, het was nog niet gedaan met die stevige tunes. Als afsluiter op de Bang Bang stage zorgde Captain Kaiser voor alle gekheid op een stokje. Dat het een gekende en geliefde naam is in de Kempen, was te zien aan de massa die zich aan het podium had verzamelde. Deze heren weten wel sfeer te maken met hun punkrock. Of ze nu strak spelen of niet het maakt niet uit. Het is altijd feest. Worden hier tradities gekweekt? Net zoals in 2018 waren het niet alleen de fans die crowdsurfen maar ook de picknicktafel mocht terug meedoen.

Hop hop naar de Australische beton punk band, jaja, de Cosmic Psychos. Deze mannen werden letterlijk uit de outback geplukt en hier op het podium gedropt. Dit trio is wel de definitie van een cult band, een denim hemd, cowboy boots en een wifebeater. Geen fancy outfits voor deze mannen, met nummers als Nice day to go to the pub, Fuckwit City en Lost Cause maakten dit wel even duidelijk. Dit was dan wel de band die je vandaag zeker moest gezien hebben. Na de nodige ad fundums en de verplichte buikdans-act van Mad Macca zat het er weeral op.

Dan word het toch nog eens tijd om naar de Titty Twister te gaan. Op naar het gouden tijdperk van de country met The Country Side of Harmonica Sam. Een bende statige muzikanten en een zanger met een enorm charisma verschenen op het podium. Duidelijk gegeerd door het publiek. Een relaxte show waarbij zoals al de hele dag het geval is onze benen geen rust word gegund.

Als voorlaatste op de mainstage hadden we Ty Segall, misschien niet de beste plaats in de line-up  na een reeks oppeppende bands, maar zeker de moeite waard om eens een kijkje te gaan nemen. Deze indierock zanger bracht een sterk staaltje muziek met een psychedelisch kantje. Ze hebben hun eigen unieke genre gecreëerd. Het duurde even voor het publiek acclimatiseerde maar het laatste half uur was dit geen probleem meer.

Nog even naar de Titty Twister voor wat rockabilly die een lach op je gezicht tovert door Si Cranstoun. Tot buiten werd er gedanst. Deze mannen wisten hun fans (en de gène die ze niet kenden) te bekoren met hun fijne danstunes. Tijd voor vlug een hapje te eten en op dit moment valt weeral de charme van Sjock op. Geen overdure hamburgers, frietjes of fancy gehaktballen. Neenee, gewoon simpel vettig festivaleten voor een degelijke prijs. Nogmaals het bewijs dat een festival dat draait door vrijwilligers en een visie die gaat voor klein en gezellig in plaats van groter en duurder ook kan werken.

Zo, nieuwe energie opgedaan, tijd voor de geweldige opvolgers van de Cosmic Pyschos, de volgende punkband uit Queensland is al sinds 2016 bezig. The Chats ofwel straight forward kick in the balls punkrock, met een sappig Aussie accent. Dead on Site, Emperor of the Beach en Stinker stonden allemaal op hun setlist. Het tempo lag zo hoog dat ze iedereen van hun sokken bliezen. Dit is de band die het nog ver zal schoppen en iedereen die erbij was kan zeggen. Ik heb The Chats nog gezien op een veld in Gierle. Top show om mee af te ronden!

Bekijk ook de foto's hier.