Review Slaughterfest

Datum: 
zaterdag, 27 april, 2019

Het perfecte begin van een zomer vol metal bevond zich gisteren in de oude slachthuizen in Antwerpen. Vijf lokale bands kwamen gratis het beste van zichzelf geven, en wij zagen dat het zeer goed was. 

Al moeten we dat zeer goed met een korrel zout nemen. Doordat we in een grote hangar stonden, werd al het geluid op het hoopje gegooid. Bij sommige bands werd dat zo een kakofonie dat het allemaal als één grote brij binnenkwam. Dit kon echter het plezier totaal niet wegnemen. Bij het binnenkomen in de hal werd al duidelijk dat het een speciale avond ging worden. Er werd met gordijnen een grote halve ovaal gevormd, met verspreid over die ovaal vijf drumstellen. Alle instrumenten voor elke band waren al opgezet en gesoundcheckt, zodat er weinig pauze was tussen elke band. Er moest niets gewisseld worden op een podium, alles stond al klaar. Omdat er geen podium was, was er ook een geweldige interactie met het publiek, een 300 man. Bij sommige optredens stond het publiek zelfs bijna tussen de bandleden. Om te feesten, maar misschien ook om de warmte op te zoeken. Elke band kreeg zo'n drie kwartier om te tonen wat ze konden, en sommigen zijn daar ook echt voor gegaan. 

Openen deden we met de heren en dame van Seethr. Cin, de dame op vocals, is klein en fijn, maar als ze haar strot opentrekt komt er een geweldig geluid uit, wat zeer goed past met de atmosferische sludge/black metal dat ze maken. Voor me stond een klein meisje met gigantische headphones en zij stond er met grote ogen naar te kijken. Drummer Flaps was zelfs zo hard aan het doorslagen dat hij er in sloeg een drumstick kapot te slagen. De galmen binnen de hangar stoorden hier eigenlijk niet, het gaf het geheel nog een extra atmosfeer. 

De heren van Ilooshuree spelen experimentele black metal, al vertelde de gitarist me later dat er op hun muziek geen label gestoken kan worden. Hier werden de geluidsproblemen al iets duidelijker. De bas was amper hoorbaar en ondanks dat er virtuoos op gitaar gespeeld werd, kwam er slechts één akkoord door. Dit stoorde de band echter niet, want de zanger stond expressief te screamen. Ik heb meer het wit van zijn ogen gezien dan wat anders. Ook hier moest er materiaal aan geloven. De standaard van de micro werd zo hard op de grond geslagen dat die nadien niet meer bruikbaar was. 

Toen was het tijd voor een flashback to the '90s, met My Lament. Deze band speelt melodieuze doom metal, die meteen doet denken aan My Dying Bride. En dat is zeker niet slecht. In de huidige line-up zijn ze nog niet zo erg lang bezig, maar het lijkt er wel op dat deze heren klaar zijn voor het grotere werk. De muziek dreunde op je in en ook hier was de galm van de hangar een extra laagje op het geluid. De heren komen dit jaar nog met een nieuw album, iets waar ik zeker naar uitkijk. Ook het publiek kon er van smullen. Hier was de grootste massa verzameld en gingen er feestneuzen tussen de bandleden staan. Ik heb zelfs een stiekeme selfie gezien. Dit kon de bandleden echter weinig schelen. Zij gingen volledig op in hun muziek, met de kap op het hoofd en zwaar mee-headbangend. 

Er is in Antwerpen duidelijk plaats voor post-metal. Dit werd bewezen door Onrust. Deze band speelt Nederlandstalige metal, al kon je dit niet altijd even duidelijk verstaan. De band werd slachtoffer van de vloek van de hangar. Hun soms zweverige metal werd herleid tot één kabaal. Soms had ik zelfs de indruk dat de band beter zou zijn zonder zang, als puur instrumentale band, maar dit kan uiteraard ook aan het geluid hebben gelegen. Ook hier werd er gretig meegedaan door het publiek, al vond ik de moshpit een beetje misplaatst. Dit was niet het soort muziek waar je zin van krijgt om tegen elkaar op te springen. Ook de band had er zelf enorm veel zin in. Een van de gitaristen ging zelfs tussen het publiek staan, die hem stonden te bewieroken als een heilige. 

Er werden die avond al enorm veel pintjes gedronken, wat leidde tot twee zeer vroege festivalervaringen: mijn eerste plasje in een dixi-wc en een eerste crasher op de grond. De man was gewoon op de grond gaan liggen en was in slaap gevallen, het leek net vijf uur in de namiddag op de laatste dag van Graspop. Ik vond het alvast heerlijk om het nu al te zien, mijn festivalseizoen kon beginnen. 

Dit gevoel werd nog extra versterkt door de geweldige old-school thrash van Incinerate. Dit powertrio speelt een geweldige en agressieve mengelmoes van death en thrash, wat in het begin jammer genoeg niet echt te horen was. Het geluid stond hier veel te stil, buiten die van de zanger. Die was erg duidelijk te horen, de rest iets minder. Het werd gelukkig snel opgelost en de moshpit kon in volle schwung beginnen. De leden stonden er naar te kijken met een gigantische smile op het gezicht. Ook zij zijn bezig aan een nieuw album, een opvolger voor Amazon Violence uit 2015.

Al bij al was het een geweldige avond die perfect laat zien dat metal in Antwerpen niet dood is. Het publiek was geweldig, het voelde echt aan als een hechte groep vrienden die samen aan het genieten waren van zeer goede muziek. En om het lokale karakter nogmaals aan te tonen, ik zag een zeer tevreden Cin huiswaarts fietsen. De organisatie, ook mede verantwoordelijk voor Antwerp Metal Fest, kan hier niet anders dan tevreden over zijn. Hopelijk blijven de werken aan het slachthuis nog even van de baan, zodat er nog zeker meerdere edities van dit geweldige festival kunnen komen. 

Meer informatie over de bands: 

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!