Review Spend the Night with Alice Cooper @ Brielpoort

Hoog bezoek afgelopen dinsdag in de Brielpoort. Niemand minder dan de alombekende shockrocker Alice Cooper kwam in Deinze zijn duivels ontbinden. Met het eerder op het jaar verschenen album Paranormal onder de arm, had de inmiddels 69-jarige rockster heel wat nieuwe nummers aan het publiek voor te stellen. Een in de Rock & Roll Hall of Fame opgenomen muzikant komt niet elke dag over de vloer, de publieke belangstelling mocht er dan ook zeker zijn. Net geen vol huis met een gezellige drukte tot gevolg. Je zou het bijna vergeten maar naast Alice Cooper stond eveneens het Braziliaanse Republica op de affiche. In het kielzog van 'The Coop' had een grotere naam niet misstaan. Het was aan de opener van de avond om ons ongelijk te bewijzen.

Als nobele onbekende mogen openen voor een gevestigde waarde. Het is exact datgene wat Republica te beurt viel. Een voorrecht is het zeker al gaat het ongetwijfeld met de nodige stress gepaard. Van dat laatste leken de Zuid-Amerikanen niet zoveel last te hebben. Zanger Leo Beling en diens metgezellen maakten een gretige indruk. Van het krap bemeten tijdslot – de groep moest het met amper een half uur aan speeltijd stellen - werd het beste gemaakt. Dat NMBS niet instond voor de tijdplanning viel te merken aan het feit dat Republica enkele minuten vroeger dan voorzien het podium betrad. Menig opener dient zich met een lauwe belangstelling tevreden te stellen. Dit was dindsdagavond niet het geval! In een reeds vroeg volgelopen Brielpoort, kregen de opwarmers van dienst meermaals de handen op elkaar. Met Beautiful Lie, The Maze en afsluiter Broken werd de nieuwste plaat van het vijftal het best vertegenwoordigd. Toegegeven, de door Republica gebrachte Hard Rock werkte aanstekelijk. Grensverleggend was het zeker niet. Een slechte beurt werd allerminst gemaakt, het klonk bij momenten echter allemaal wat te radiovriendelijk om een blijvende indruk na te laten.

Hij mag de Heer dan wel aanvaard hebben en de drank en andere verdovende middelen mag hij dan wel hebben ingeruild voor een golfverslaving (lees er diens autobiografie maar op na). Dat Alice Cooper nog steeds de nodige demonen te bestrijden heeft, is duidelijk. Getuige hiervan is de duistere droomervaring (Welcome to my Nightmare, je weet wel!) die hij steevast op het podium weet te toveren. De rockopera in de Brielpoort vormde geen uitzondering op deze regel. De strak georkestreerde opvoering zou in de betere theaterzaal niet misstaan. Dit is Alice Cooper dan ook ten voeten uit: naast diens muzikale kwaliteiten is hij evenzeer een geboren acteur. Wie Cooper uitsluitend op cd beluistert, mist de helft van de belevenis. De Amerikaan moet je niet enkel horen, je moet hem evenzeer gezien hebben. Vincent Damon Furnier - de naam die op het paspoort van de rockster prijkt - staat voor een audiovisuele totaalervaring. Dit is de reden waarom de shockrocker – vijf decennia na de start van zijn carrière - nog steeds volle zalen weet te trekken. Op een weekdag in Deinze was dit niet anders. De publieke belangstelling voor Spend the Night with Alice Cooper was naar behoren: een mengeling van jong en oud met de categorie vijftigplus in de meerderheid. Laat ons eerlijk zijn, er bestaan minder aangename personen om de avond mee door te brengen dan Alice Cooper!

Het was klokslag negen uur toen het optreden met het nummer Brutal Planet van start ging. Het openingshalfuur was overweldigend, een tikkeltje te veel als je het mij vraagt. Hits als No More Mr. Nice Guy, Under My Wheels, Billion Dollar Babies en Department of Youth volgden elkaar in danig snel tempo op dat het haast als één lange medley overkwam. Een langgerekte gitaarsolo van de niet onaantrekkelijke Nita Strauss kwam dan ook als een welgekomen rustpunt.

Het gesoleer was amper afgelopen toen met Poison de vlam opnieuw in de pan sloeg. Het tweede deel van het optreden was beter opgebouwd. De intrede van ondermeer de befaamde guillotine en een levensgrote Frankenstein leverde hier een belangrijke bijdrage toe. Aan meezingers en ander fraais was nooit gebrek. Kwamen onder andere nog aan bod: Feed My Frankenstein, Muscle of Love, Cold Ethyl, Only Women Bleed en I Love the Dead. Aan een gedenkwaardige avond kwam met het tweeluik I’m Eightteen en School’s Out een einde. Pensioengerechtigde leeftijd of niet, Alice Cooper kan het nog steeds!

Foto credits: Rudy De Doncker.