Review Volbeat @ Sportpaleis

Datum: 
maandag, 4 november, 2019

De weergoden zijn de fietsende medemens niet goed gezind op maandag vier november. Terwijl wij op ons stalen ros over de Gabriël Theunisbrug, in de volksmond ook wel brug van het Sportpaleis genoemd, fietsen, worden boven ons de hemelsluizen opengezet. Niet getreurd, want tien minuten later zitten we droog en warm, op onze plaats in het Merksems Sportpaleis voor Volbeat!

“Maandag, zeven uur en jullie zijn al op een Rockshow!!?? Respect!” Danko Jones verwoordde wat wij alvast dachten. Het Sportpaleis was dan ook nog maar karig gevuld, maar dat liet Jones niet aan zijn hart komen. Hij zette in met I Gotta Rock en kreeg onmiddellijk de handjes op elkaar. Danko Jones is Danko Jones, niet meer, maar zeker niet minder. Een showbeest, een volksmenner pur sang en daar hadden de aanwezigen wel oor naar. Devils horns en vuisten de lucht in, handjes op elkaar, de meeste aanwezigen lieten zich gewillig inpakken door deze charismatische frontman. Uiteraard geruggesteund door zijn stevige rechttoe rechtaan rocksongs. Zijn mimiek, toch een van zijn handelskenmerken, komt vandaag helaas iets minder tot zijn recht. Na een half uurtje zit zijn geslaagde opwarmbeurt er helaas al op.

Ondanks dat men her en der lovend doet over de volgende band, wij kregen het er niet warm van. Hetzelfde kon gezegd worden van het merendeel van de mensen in de zaal, af te gaan op de lauwe ontvangst en respons die de Amerikaanse band Baroness kreeg. Zij mogen misschien, volgens sommigen, een memorabele passage op Graspop gedaan hebben in 2018, in Antwerpen schoten zij alvast niet vlammend uit de startblokken. Ongetwijfeld waren er mensen in de zaal (wij zagen hier en daar toch al eens een armpje de lucht in gaan), die ongelofelijk fan zijn van hun sludge metalachtige sound, maar zij waren duidelijk in de minderheid. Onbegrijpelijk dat deze band een uur mocht spelen en Danko Jones slechts een half uurtje, zeker als je bedenkt dat deze laatste in België toch al een zekere status heeft! Aan zanger John Baizley zal het niet gelegen hebben, hij was dankbaar en erkentelijk voor de aandacht van de zaal. Deze boomlange kerel lijkt zo weggelopen uit een David Lynch film! Ook het feit dat een van de bandleden een Amenra T-shirt aanhad, kunnen wij uiteraard alleen maar toejuichen. Al merkte hij zelf cynisch op dat ze het tempo wat gingen opkrikken na If I Have to Wake Up (Would You Stop the Rain?) en Fugue, twee (iets te) trage nummers.

De Lotto Arena bleek al snel te klein voor de Denen van Volbeat en er werd beslist om te verhuizen naar het grotere broertje. De verhuis zou er wel voor zorgen dat er niet in het weekend gespeeld zou worden, maar op deze troosteloze maandagavond. Het middenplein stond dan misschien wel goed vol, maar in de tribunes waren her en der nog tal van lege plaatsen te bespeuren, jammer.  Niet getreurd, want na een korte setwissel galmt eerst Möterhead door de boxen, gevolgd door Red Right Hand van Nick Cave. Het signaal dat Poulsen en zijn Deense vriendjes klaar zijn om de aftrap te geven. Zij doen dit vakkundig met een nummertje over de Ierse danseres Lola Montez! Gezapig openertje. Ook het nieuwe nummer Pelvis on Fire doet het nog aardig, maar het duurt toch tot Sad Man’s Tongue totdat het publiek eindelijk teken van leven vertoont. De eerste moshpits en crowdsurfers van de avond worden eindelijk gelanceerd! En wanneer Danko Jones uit het vooruitgeschoven gedeelte van het podium verrijst en net zoals op het album zijn vocale bijdrage levert tijdens Black Rose, zijn de crowdsurfers niet meer te tellen! Leuke gimmick, die ingebouwde lift! Tijdens het nummer wordt ook nog eens de bijhorende leuke tekenfilmclip van het nummer integraal geprojecteerd, amusant! Jammer dat het geluid van de micro van Danko Jones aanzienlijk lager stond dan de micro’s van Poulsen!

Het geluid zat vanavond wel echt snor in het Sportpaleis, al was het wel Poulsen die een monopolie had op alle zes(!) de micro’s die her en der op het podium stonden.  Eén van de hoogtepunten van de avond was het mooie eerbetoon aan zijn vader in de vorm van Fallen.  Tijdens Die to Live deed de lift nog eens dienst en takelde hij de pianist en saxofonist van ZZ Bottom op. Helaas geen spoor van Clutch zanger Neil Fallon, dus nam Poulsen zijn vocalen ook maar voor zijn rekening. Het Coldplaymomentje waar iedereen gevraagd wordt om de zaklamp van zijn gsm te laten schijnen, mag van mij achterwege gelaten worden - evenals tracks zoals Last Day under the Sun of When We Were Kids. Niet toevallig twee tracks van het laatste, niet bijster sterke album. Gelukkig nog wel genoeg kwaliteit onder het mom van Seal The Deal en Slaytan. Na een korte pauze meer vuurwerk, excuseer: luchtspuitwerk, papiersnippers, ballonnen en serpentines! Een strakke versie van The Devil’s Bleeding Crown en ook het nieuwe nummer Leviathan kwam goed uit de verf. Helaas geen Pool of Booze, maar wel de Dusty Springfield cover, I Only Want to be with You. Ironisch genoeg is het net een cover die door bijna het volledige Sportpaleis luidkeels wordt meegezongen. Wij hadden liever Booze Booze aan het zingen geweest of waarom niet, eindelijk nog eens The Human instrument (niet meer opgegraven sinds 2015!!). Still Counting is dan weer een echte afsluitklassieker waar een laatste keer alles uit de kast wordt gehaald van feestartikelen (moeten er nog papiersnippers zijn?). Het is een beresterke track die ervoor zorgt dat iedereen met een goed gevoel de nacht in trekt. Volbeat speelt vanavond geen dijk van een wedstrijd, maar heeft dat niet nodig om te winnen. Het wint vanavond, al is het dan met het kleinst mogelijk verschil, zonder echt uit te blinken, maar ook zonder echt steken te laten vallen! Wij kijken alvast uit naar de terugwedstrijd die mogelijk deze zomer al gepland staat! Hopelijk komen ze dan verrassender uit de hoek!          

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!