Review Wildfest 2017

Datum: 
zaterdag, 13 mei, 2017

WildFest, het ultieme festival voor liefhebbers van 80s hard rock, glam rock/metal tot sleaze rock, werd vorig jaar uit de grond gestampt door o.a. de jongens van Wildheart. Vorig jaar nog in JC 't Spiraal te Geraardsbergen. Dit jaar ging Wildfest door op zaterdag 13 mei, deze keer in JC De Kuip te Ninove. Onze eerste conclusie? De organisatie van dit festival bewezen met brio dat 80s hard rock, sleaze en glam rock nog steeds leeft, bij jong en iets ouder. Er daagde een gevarieerd publiek op van alle leeftijden en de zaal was bovendien heel goed gevuld. Ons verslag.

Nightmare: het vuur aan de lont steken, om de boel te doen ontploffen? Missie geslaagd!

Het is ondertussen een gedoodverfde stelling. Maar laten we eerlijk zijn, een concert/festival avond openen? Het is een vrij ondankbare taak. Ook bij het aantreden van Nightmare (BE) zag je mensen aanschuiven om binnen te geraken, of zich richting toog begeven om de eerste pint in een lange rij te bestellen. Echter, dat lieten de heren van Nightmare niet aan hun hart komen. Vanaf die eerste noot werd de lat dan ook vrij hoog gelegd. Zowel op technisch vlak - we waren onder de indruk van de snoeiharde drumsalvo's en lekker loos gaande gitaarlijnen - als op vlak van spontaniteit en interactie naar het publiek toe.

"Eén ding is zeker.

Het vuur aan de lont steken,

om de boel pas echt te doen ontploffen?

Dat deden Nightmare zeker en vast.

Missie geslaagd dus"

Deze jongens stonden hun set te spelen, alsof hun leven ervan af hing. Zonder omkijken werden direct al diepe gensters geslagen in ons hart. Naast de indrukwekkende instrumentale aankleding, blijkt Nightmare te beschikken over een frontman die niet alleen beschikt over een stem als een klok, maar bovendien weet hoe zijn publiek te imponeren. Nightmare timmeren reeds sinds 2011 aan de weg, de hoge dosis ervaring in het vak speelt uiteraard in hun voordeel. Gelukkig zorgt dit niet voor een routine klus. Eén ding is zeker. Het vuur aan de lont steken, om de boel pas echt te doen ontploffen? Dat deden Nightmare zeker en vast. Missie geslaagd dus.

Suicide Bombers: wat als de verpakking belangrijker wordt dan de inhoud?

Op het podium komen met een introductie als 'the most explosive rock'n'roll band in History'? Het jaagt de verwachtingen enkel maar de hoogte in. Suicide Bombers zijn een bont gezelschap, dat er ook geen gras laten over groeien. Zowel wat kledij, présence als muziek betreft laten ze in eerste instantie dan ook een heel indrukwekkende indruk achter. Vergelijk het met een bokser als Mohammed Ali, die met zijn uitdagende houding zijn tegenstander van stuk bracht. Eens in de ring bewees hij echter inderdaad de grootste te zijn. En daar knelt het schoentje een beetje bij Suicide Bombers. Dat deze heren hun muziek op technisch enorm hoogstaand niveau brengen, daarover bestaat niet de minste twijfel. Bovendien bezit ieder lid van deze band een hoge dosis charisma waardoor iedere aanwezige uit hun hand zou moeten eten.

Echter bleef, na een telkens opnieuw overweldigende intro, alles wat op een middelmatig niveau hangen. Wat bijzonder jammer is. Want als je die lat heel hoog legt, kan je daardoor helaas diep vallen. Niet dat dit aantreden van Suicide Bombers op Wildfest zo slecht was, zeker en vast niet. De snoeiharde riffs gingen wel degelijk door merg en been. Ook de drumsalvo's en vocale aankleding bezorgde ons wel koude rillengen. Alleen bleven we na die hoge dosis testosteron dat ze in het begin van hun set tentoon spreiden, wat op onze honger zitten. Het 'net iets meer', om dit aantreden naar een ongekende hoogte te doen opstuwen? Het ontbrak dus. Dit gebeurt helaas als de verpakking belangrijker blijkt te zijn dan de inhoud.

Wildheart: een bij voorbaat gewonnen thuismatch, gewonnen met de ogen dicht.

Plots stond de zaal enorm goed gevuld voor de band die mede in de organisatie zit van dit prachtige festival. Als kind van de jaren tachtig - ja we worden een jaartje ouder - sta ik altijd was sceptisch tegenover een nieuwe band, die begint te grasduinen doorheen het verleden waarin bands als Poison, Mötley Crüe en dergelijke meer, het mooie weer maakten. Binnen het aanbod van hardrock tot sleaze en glam bands, in zijn old school vorm, vinden we helaas te vaak flauwe afkooksels tot ronduit gewone kopieën van de artiesten uit dat wilde verleden. Maar soms, heel soms kom je onontgonnen parels tegen die je versteld doen staan, je murw slaan en je door middel van een adrenalinestoot plots weer 16 doen voelen, toen we met de wilde haren in de wind stevig stonden te headbangen en een potje luchtgitaar stonden te spelen in de huiskamer. De wilde haren zijn we kwijt, de rest doen we nog steeds na het zien en horen van dit concert van WildHeart op Wildfest.

"Gensters slaan in ons hart,

en dat van alle aanwezigen heeft WildHeart zeker gedaan.

Bovendien bewijst de band als geen ander de voornoemde stelling.

Dat 80s hardrock en aanverwante,

nog steeds springlevend is."

Een bij voorbaat gewonnen thuismatch moet nog steeds gespeeld worden. Wildheart won deze met de ogen dicht. Echter zat er bijna een kink in de kabel. Na een heel gedreven start, waarbij we diep onder de indruk waren van die messcherpe riffs, knetterende drumsalvo's en vooral die hemelse vocale aankleding, besloot de band hun nieuwste video Lovehunter aan het publiek voor te stellen, door deze op een scherm te projecteren. Met vallen en opstaan leek het te lukken, echter liep er alsnog iets mis op het moment dat de boel op dat scherm zou moeten gaan ontploffen. Waarna Wildheart besloot dit te laten voor wat het was, en die song gewoon live te spelen. Door dat mislopen van de videovoorstelling was de drive wat uit het concert geraakt, echter pikte de band hier heel professioneel op in en legde de lat nog hoger dan voordien, waardoor we dit kleine euvel binnen de set vrij snel waren vergeten. 

We waren dus niet alleen onder de indruk van de technisch hoogstaande manier waarop zanger, gitaristen en drummer hun ding stonden te doen, maar vooral viel de hoge dosis spontaniteit en problemen oplossen met een kwinkslag om daarna als een wervelstorm iedereen compleet murw te slaan nog het meest op. Gensters slaan in ons hart, en dat van alle aanwezigen heeft WildHeart zeker gedaan. Bovendien bewijst de band als geen ander de voornoemde stelling. Dat 80s hardrock en aanverwante, nog steeds springlevend is. De heren bewezen met hun debuut vorig jaar al een onontgonnen parel te zijn binnen dat typische heavy metal en hardrock gebeuren. Ook op het podium weet de band ons over de streep te trekken en compleet verweesd achter te laten.

Maverick: een wervelstorm uit Belfast, doet het dak er compleet afgaan.

Tijd voor een wervelstorm? Maverick blijkt een populaire band te zijn, want de zaal stond nog steeds goed gevuld. Deze band timmert sinds 2012 aan de weg en heeft ondertussen een indrukwekkend parcours afgelegd. Bovendien heeft Maverick een heel sterke live reputatie. Deze zetten ze dan nog wat meer in de verf op Wildfest. Inderdaad, als een wilde wervelstorm, die alles om zich heen verpletterd, zo raasde de band over de hoofden van de aanwezigen heen.

Ook zei lieten er geen gras over groeien en legden de lat vanaf het begin enorm hoog. Naast de duivelse gitaarsolo's, die zorgden voor kippenvelmomenten en een krop in de keel, waren we vooral enorm onder de indruk van de charismatische frontman, die niet alleen over een stem als een klok beschikt maar het publiek telkens opnieuw aanzetten om mee te brullen en vooral met volle teugen te genieten van het concert. Maverick beet zich dan ook compleet vast in hun publiek en liet geen seconde los. Kortom, door het aanbieden van een heel gedreven set, waarbij interactie en een technisch enorm hoogstaande instrumentale tot vocale aankleding hand in hand leken te gaan, ging het dak er uiteindelijk compleet af, na deze wervelstorm uit Belfast.

The Amorettes: "female Motorhead'' doet Wildfest compleet ontploffen.

In sommige biografieën wordt het trio The Amorettes omschreven als 'Female Motorhead' tot 'Like Airbourne fronted by Joan Jett'. Nu, die stellingen blijken zeker en vast te kloppen. Deze drie jonge dames hadden in het begin wat tijd nodig om hun publiek te overtuigen. Even vreesden we voor een routineuze set. Echter vrij snel sloeg de vlam in de pan, en ontstond een kruisbestuiving tussen band en fans, die dan weer als uitwerking had dat het festival pas echt zou ontploffen. Niet alleen kregen we weer eens verdomd lekkere riffs voorgeschoteld en mepte de drumster van dienst erop los alsof haar leven ervan afhing. Bovendien waren we onder de indruk van de vocale capaciteiten van de frontvrouw van The Amorettes, die ons inderdaad - wat stem en aankleding betreft- zelfs wat deed denken aan bijvoorbeeld Joan Jett. Diezelfde gebalde vuurkracht, waarmee Joan haar fans murw slaat, telkens opnieuw. The Amorettes spreiden dit ook tentoon.

"Dit aantreden van The Amorettes zou uiteindelijk - wat ons betreft - uitgroeien tot het absolute hoogtepunt van de avond.

Zonder meer zagen we metalfans vooraan tot ver naar achter mee genieten,

dansen en lekker headbangen van begin tot einde van de set.'

Mokerslagen werden uitgedeeld, na die wat trage start waardoor iedereen compleet murw geslagen in de touwen terecht kwam. De drie dames voelden al vrij vlug aan dat het publiek er al even veel zin in had als zij en legden prompt de lat nog een beetje hoger. Meer nog, dit aantreden van The Amorettes zou uiteindelijk - wat ons betreft - uitgroeien tot het absolute hoogtepunt van de avond. Zonder meer zagen we metalfans vooraan tot ver naar achter mee genieten, dansen en lekker headbangen van begin tot einde van de set.

Niterain: een portie rock-'n-roll van het puurste goud, zonder franjes.

Soms kan een eenvoudige aankleding, zonder franjes, zorgen voor hemelse concerten. Niterain is zo een band dat rockmuziek brengt van het meest pure goud, en daar geen extreme show elementen voor nodig heeft om hun fans over de streep te trekken. Door middel van een aanstekelijke set, boordevol al even hemelse riffs, raast Niterain over de hoofden heen. Geen seconde rust werd het publiek gegund, want ondanks de reeds lange avond en eerdere wervelstormen, legde ook Niterain die lat weer eens enorm hoog. Naar goede gewoonte op deze avond, waren we ook nu weer onder de indruk van het combineren van technisch hoogstaand vernuft met jeugdige spontaniteit.

Niterain halen de mosterd duidelijk bij bands als Mötley Crüe, Van Halen, Poison, Skid Row en aanverwante. Dat kan alleen maar resulteren in wervelende rockfeestjes. Op voorwaarde dat zo een band niet overgaat tot een routineklus, wat in bij Niterain zeker en vast niet het geval. Meer nog, net door die lat even hoog te leggen als voornoemde bands, kregen we ook nu weer een hoogstaande show voorgeschoteld die aan de ribben bleef kleven. Ook de aanwezige fans hadden nog steeds zin in dit extra feestje, net voor de ultieme headliner. Zoals ons eerder op deze avond was opgevallen, zorgde dit ook nu weer voor een magie tussen publiek en band. Waardoor uiteindelijk dat dak er nog maar eens compleet af zou gaan, de zoveelste keer op deze geslaagde avond.

Kissin' Dynamite: de ultieme kers op de taart.

Kon het nog beter? Na al die stormen zou het voor de Duitsers van Kissin' Dynamite een haast onmogelijk opdracht moeten zijn, om de aanwezigen nog maar eens aan te zetten tot stevig uit de bol gaan. Echter, niets was minder waar want ook deze Duitse band beschikt over een enorm charismatische frontman, die geen moment onbetuigd liet om zijn fans aan te spreken en tot bewegen en meebrullen aan te zetten.

Kissin' Dynamite heeft trouwens zijn naam niet gestolen. Zoals een bom dynamiet raasde de band over de hoofden heen, tot geen spaander geheel bleef. Het zorgde niet alleen voor een paar kleine moshpits, maar ook voor fans die prompt een polonaise gingen dansen doorheen de zaal. Als klap op de vuurpijl ging de bewegelijke frontman zelfs letterlijk zijn fans gaan opzoeken. Uiteraard werden gedoodverfde clichés boven gehaald, zoals armen in de lucht en de tekst meebrullen, maar dit heeft zijn uitwerking niet gemist.

"Kissin' Dynamite slaagden echter in hun opzet,

door het brengen van een knallende, heel gedreven set,

waarbij nog maar eens de lat heel hoog werd gelegd.

We kregen de ultieme kers op de taart voorgeschoteld,

waardoor wij en alle aanwezigen met een brede glimlach de zaal zouden verlaten."

Kortom: als het voor een beginnende act op de avond steeds moeilijk is om de lont aan te steken, is het voor de headliner na een lange avond vaak moeilijk om de laatste restjes energie naar boven te halen bij de aanwezigen om hen nog één keer compleet uit hun dak te laten gaan. Kissin' Dynamite slaagden echter in hun opzet, door het brengen van een knallende, heel gedreven set, waarbij nog maar eens de lat heel hoog werd gelegd. We kregen de ultieme kers op de taart voorgeschoteld, waardoor wij en alle aanwezigen met een brede glimlach de zaal zouden verlaten.

Na de optredens zou Mr Rock DJ er nog voor zorgen dat de onvermoeibare aanwezigen konden verder vieren tot de vroege uurtjes. Uw reporter had echter zijn portie rock, glam en aanverwante gehad en vertrok tevreden huiswaarts. Wildfest kan terugkijken op een uiterst geslaagde editie, we zagen niets anders dan lachende gezichten en gelukkige metal- tot rockliefhebbers die allemaal op hun eigen manier genoten van begin tot einde van deze heel bijzondere avond. Het concept is bij deze zeker voor herhaling vatbaar, we maken nu al een afspraak voor 2018. Tot dan!

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!