Review Wildfest 2019

Datum: 
zaterdag, 25 mei, 2019

Afgelopen zaterdag was het in Geraardsbergen verzamelen geblazen voor de jaarlijkse hoogmis van alles wat naar spandex, lipstick en hairspray ruikt. De hoogdagen van de Sunset Strip hairmetal mogen dan al wel een dikke dertig jaar achter ons liggen, daar is op Wildfest absoluut van te merken. Outfits die onwetenden vaak aantrekken om zich als stereotiepe hardrockers te verkleden op foute en/of marginale fuiven worden hier vol overtuiging gedragen. Niet minder dan acht muzikale acts uit binnen- en buitenland zorgden voor het muzikale vuurwerk.

Tegen dat we in Geraardsbergen aankwamen was het zonnetje volop doorgebroken en op de parking kwamen we reeds de eerste Vince Neil en Tommy Lee lookalikes tegen. Geen tijd om een kleurtje op te doen, wij doken meteen De Spiraal in.

Daar waren die van Raider net aan hun set begonnen. Raider is een vrij jonge Belgische band met leden die vanuit diverse Vlaamse locaties samenkwamen met als doel hardrock maken zoals dat in de jaren ’80 gedaan werd. En omdat Wildfest een bijzonder internationaal getint festival is sprak zanger Alec Erreygers ons de hele tijd in het Engels toe. Alec droeg de hoogste hakken die we vanavond op het podium te zien zouden krijgen en hun drummer ziet er nog ontplofter uit dan Animal van de Muppets. Ze brachten niet enkel een ode aan de jaren 1980, er werd zelfs hulde gebracht aan de gunslingers uit de jaren 1780. Hun set sloten ze af met de Mötley Crüe cover Kickstart My Heart.

Zij werden gevolgd door Snakebite. Een stel showbeesten uit Duitsland. Het vreselijke accent van de peroxideblonde zanger/gitarist Dominik Wagner moesten we er voor lief bijnemen. Naar eigen zeggen speelt de man ook liever gitaar dan dat hij zingt. Nu, zijn vocale capaciteiten trekken wij absoluut niet in twijfel maar een paar dictielessen zouden al wonderen kunnen doen. Er was vooraan wat minder aandacht voor hen dan voor Raider en de pogingen van Wagner om het publiek te laten meezingen kregen dan ook maar een flauwe weerklank.

We wisten al een tijdje dat die van Art Nation hadden moeten afzeggen, hun plaats op de affiche werd ingenomen door het voor de meesten onder ons nog vrij onbekende Aerodyne. Deze Zweedse band speelde hun allereerste concert op Belgische bodem en meteen was het duidelijk dat ze gekomen waren om er een vrolijk rock ‘n’ roll feestje te bouwen. Zanger Marcus Heinonen is een hyperkinetisch baasje dat van links naar rechts over het podium vloog en maar niet kon beslissen of hij zijn leren vestje dan wel aan of uit wilde laten. Na het eerste nummer kampte één van de gitaristen al met technische problemen. Tijdens de snarenwissel moest Heinonen de tijd zien vol te leuteren. Net toen hij op het punt stond een wel heel erg vuil woord in het Zweeds aan te leren zat de nieuwe snaar erop en konden ze verder spelen. Hun nummers klonken zowel aanstekelijk hard als dat ze een aanslag op de heupen pleegden. Tijdens de set van Aerodyne gingen de vuisten wel vlot de lucht in en kon werkelijk niemand stil blijven staan.

Een editie van Wildfest zou niet geslaagd zijn moesten de heren van WildHeart er niet bij zijn natuurlijk. Zij maakten van de gelegenheid gebruik om er de release party voor hun tweede album, No Love, van te maken. En eindelijk kregen we ook de eerste keer sjaaltjes aan de microfoonstandaard te zien vandaag. Voor een ode aan de jaren 80 glam sloeg dat verder toch wel tegen vandaag. It’s all-in the details, nietwaar? WildHeart is na al die edities toch ook nog een publiekstrekker op dit festival. Ze hadden menig familielid meegebracht waaronder zelfs de oma van één van de bandleden. Bij aanvang van de set zat het geluid alles behalve goed en zanger Farty was ook nog niet goed opgewarmd want vocaal ging hij een paar keer te mist in. Dat beterde gelukkig naargelang de set vorderde. De man ‘acts and walks like he owns the stage’ en dat vinden we allemaal cool natuurlijk. De nieuwe nummers klinken top met een rauwe hint naar Survivor. De band kreeg zelfs tien minuten extra speeltijd, waarvoor we u de reden verderop zullen uitleggen. Tijdens de podiumaf- en opbouw werden we bovendien nog getrakteerd op een stroompanne. Even was alles donker in De Spiraal maar gelukkig werd het euvel snel verholpen.

Uit de Brexit-UK waren de gasten van Midnite City overgekomen. Ook zij maakten vandaag hun debuut op een Belgisch podium en volgens mij gaan we hen hier nog vaker zien. Hun motto? “Here comes the party, there goes the neighbourhood”. Zij waren de eerste band ook vandaag met een synthesizer op het podium. Toetsenist Shawn Charvette was ook voor zijn looks in de kleerkast en make up koffer van Nick Rhodes gedoken. Zanger Rob Wylde stroomt over van liefde want om de haverklap nam hij zijn bandmates in een liefdevolle houtgreep. Met de typische Britse humor vermaakten hij en de anderen elkaar en het publiek. Muzikaal klinken ze als een mix van Bon Jovi, Def Leppard en Kiss. Niet echt volledig mijn kopje thee en daarom ging ik ondertussen toch even naar buiten om nog wat zon op mijn snufferd te laten schijnen en een hamburg naar binnen te spelen.

De Finnen van Shiraz Lane zaten met een serieus probleem. Net toen ze op het punt stonden om naar België te vertrekken werd lead gitarist Jani Laine zodanig ziek dat hij absoluut niet in staat was om te reizen. Liever dan volledig te moeten annuleren kwamen ze op de proppen met een creatieve oplossing. De twee bands voor hen, WildHeart en Midnite City, kregen elks tien minuten extra speeltijd en Shiraz Lane speelde een 40 minuten durende akoestische set. Ik had bijna in mijn notities geschreven dat we voor de eerste maal dames op het podium te zien kregen (kleine bedenking aan het adres van de organisatoren, anno 2019 en geen enkele vrouwelijke muzikant te zien gekregen vandaag) maar die zangeres en drumster bleken van dichterbij toch gewoon dudes te zijn. Ik moest spontaan aan Sam denken … De heren misten hun maatje duidelijk op het podium maar gaven toch het beste van zichzelf. Hannes Kett kon absoluut niet stil blijven staan, alhoewel hij zelf dacht dat dat toch een ongeschreven regel was bij het spelen van een akoestische set. Dat unplugged spelen ging de muzikanten best wel goed af. Ze hadden er zelfs twee covers bijghaald, Neil Young’s Heart Of Gold (een akoestisch nummer bij uitstek) en Don’t Look Back In Anger van Oasis. Chapeau voor alle moeite jongens.

Next up, The New Roses! Mijn excuses, ik ben een beetje bevooroordeeld want ik ben compleet weg van deze band. The New Roses zijn ook een beetje een vreemde eend in de Wildfest-bijt want in hun sound zitten meer southern rock dan glam invloeden. “Are your ready for some Boogiewoogie?” vroegen ze ons. Net alsof ze op hun ontdekkingsreis naar Los Angeles ergens in Alabama en Texas zijn blijven vastzitten. Nu ja, hun melodieuze roadmusic wordt vaak gedraaid in de Boswachter mobiel tijdens lange autoritten. Eigenlijk hadden ze hier vorig jaar al moeten staan maar toen moesten ze kiezen tussen openen voor The Dead Daisies en Wildfest en wonnen die dooie madeliefjes het pleit. Zanger/gitarist Timmy Rough gaf als verzachtende omstandigheden wel op dat het niet zomaar voor één show met TDD dat ze moesten kiezen. Het ging om een hele tournee. Ach gasten, wij waren eigenlijk helemaal niet zo héél erg boos hoor. Kom gewoon volgens jaar ook nog eens terug en we vergeten de hele zaak. Misschien tegen dan ook met een nieuw album onder de arm? Nu kregen we een mooie mix van songs uit One More For The Road (2017) en Dead Man’s Voice (2016), twee puike plaatjes die absoluut niet in uw collectie mogen ontbreken. En dat er nog veel fans aanwezig vanavond! Het was een waar dansfeestje. De interactie met het publiek was geweldig om te zien met als hoogtepunt iedereen die vrolijk meezong met Life Ain’t Easy (For A Boy With Long Hair).

De slot act voor vanavond kwam ook uit Zweden. Crazy Lixx, nog zo’n prettig gestoord gezelschap dat een ode brengt aan de harmonieuze rock uit het LA van de jaren 80. En zij leggen veel nadruk op die harmonieën, alle muzikanten doen mee de backing vocals, wat wel een mooi effect opleverde. Er heerste op een gegeven moment wat chaos in de setlist. Gingen ze nu eerst dat nieuwe nummer (Breakout) spelen of dat ene nummer dat ze nog nooit zo vaak live speelden (Snakes In Paradise). Het werd Breakout, dat heel fijn klonk. Van die Snakes In Paradise snappen wij wel waarom het niet zo vaak live wordt gespeeld. Die blonde gitarist ontsnapte ook maar op het nippertje aan zware verwondingen of erger. Tijdens het nummer Walk The Wire viel er een speaker van de stack naar beneden, op slechts luttele centimeters afstand van zijn tenen. De band is absoluut niet ziek van wat showelementen, zo kwamen na het intermezzo alle gitaristen in bloot bovenlijf weer het podium op en had de zanger zich in een Top Gun overall gewrongen. En wat moeten we ervan denken wanneer ze songs spelen als XIII (over Halloween killer Jason) en Killer en ons daarna verwijten dat we van ‘songs about blood thirsty killers’ houden.

Kort na half één was het feestje echter helemaal afgelopen. Zowel op muzikaal vlak als op gebied van publieksopkomst mogen we denk ik van een bijzonder geslaagde Wildfest editie spreken.

Bekijk ook het photo report.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!