Review Wolfmother @ OLT Rivierenhof - Met respect voor de vogeltjes

Datum: 
dinsdag, 2 juli, 2019

Het Australische Wolfmother stond in een uitverkocht Rivierenhof met een set die vooral uitblonk tijdens de hits, maar wat verveelde tijdens onbekend werk. Ook stond het geluid veel te stil om echt te kunnen genieten. De vogels in het park waren wel erg dankbaar. 

Het concert begon anders erg aardig met een heerlijke versie van Victorious, uit het laatste album dat Andrew Stockdale uitbracht. Het gaf hoop op een heel gezellige avond gevuld met echte rock 'n roll. Maar zelfs helemaal vooraan tegen het podium merkte het aanwezige publiek dat het geluid veel te stil stond. Je kon de mensen achter je die een praatje aan het slaan waren gewoon verstaan, en dat drukte het plezier wat. Gelukkig ging de set wel goed vooruit. Een eerste moshpit tijdens Woman sloeg de sfeer helemaal om en iedereen had er weer plezier in. Ook opvolger New Moon Rising zorgde voor springende, moshende en dansende mensen. Zelfs het zittend publiek wiegde het bovenlijf heen en weer. 

Daarna kwam er een dipje in de set. Iets te veel onbekend werk zorgde ervoor dat veel mensen hun gsm bovenhaalden om nog even het sms'je van de mama of lief te lezen, of toch nog even snel Facebook of Instagram te checken. Zelfs een hardere versie van Vagabond kon hier geen verandering in brengen. Dit kon Stockdale echter niet deren. Hij bleef zijn gitaar beminnen alsof het een oud lief was die hij al tien jaar niet had gezien. Ook de andere muzikanten waren op dreef. Vooral de bassist, Brad Heald, had er zin in en was uitstekend aan het bassen. Jammer genoeg werd er na een drie kwartier ruimte gemaakt voor de obligate drumsolo. En wat een slof was dat. Drummer Hamish Rosser was ongeïnspireerd aan het drummen en maakte steeds gebruik van dezelfde truukjes. Ook sloeg hij er regelmatig naast, dat hij jammer genoeg niet kon recupereren. 

Na een dik uur verliet Wolfmother het podium om een tijdje later terug te komen met nieuw werk. Spanish Rose is een aardig nummer, maar breekt geen grote potten. Daarna was er het moment waar iedereen die een ticket kocht aan het wachten was. Ook Stockdale gaf toe dat het allemaal rond Joker & The Thief draait. Iedereen zette zich schrap en vanaf de beginnoten was er een moshpit die de helft van de staanplaatsen innam. Ook waren er verschillende crowdsurfers die genoten van elke moment van dit nummer, dat ook uitstekend gespeeld werd. Na een simpele "thank you" verdween Wolfmother in de coulissen. Het publiek was echter nog niet klaar en er begon een wel erg fijn kussengevecht tussen de tribunes en het staand publiek. Ik had het niet willen opruimen nadien. Het was een vrij aardig, maar weinig memorabel concertje om het begin van de zomer mee te vieren. Nu moet ik enkel nog zien dat ik eindelijk 'Can you see the Joker flying over....' uit mijn hoofd krijg! 

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!