Review Young Fathers @ Orangerie

Datum: 
vrijdag, 23 oktober, 2015

Het winnen van de Mercury Prize na slechts één album zou voor velen een vergiftigd geschenk of zelfs de doodsteek kunnen betekenen, niet zo voor Young Fathers. Met ‘White Men Are Black Men Too’ overwint het Schotse trio met verve het cliché van 'de moeilijke tweede plaat'. Hoewel de albumtitel (terecht) een politieke agenda doet vermoeden, weerklinkt er voornamelijk een aanstekelijk positivisme in. De hyperactieve geluidscollages behelzen als het ware een triomfantelijke expressie van dit tijdperk, dat gekenmerkt wordt door mondialisering en superdiversiteit.

De uitdagingen daarmee gepaard gaande, worden door Young Fathers ontkend noch aanvaard. Ze kijken ieder obstakel provocerend in de ogen, om het vervolgens met een fluim in de bakkes wandelen te sturen. Dat deze tournee ter promotie van de meest recente langspeler de 'We Are All Migrants Tour' gedoopt werd, mag in dat opzicht geen verrassing heten.

Zeg nu zelf, waar in België kon een tour met die naam beter halt houden dan in de Botanique? Het enthousiaste en diverse Brusselse publiek toonde zich als vanouds ontvankelijk voor een tomeloos dansfeest. Het openingssalvo van gelegenheidsdrummer Steven Morrison wist dan ook in geen tijd een ideaal biotoop te creëren voor de drie vocalisten om duivels te ontbinden. Opener No Way kende weinig moeite om de samengetroepte lijven tot intuïtieve, sensuele lendenbewegingen aan te sporen. Wanneer twee nummers later Queen Is Dead werd ingezet, beseften we reeds: hier is geen ontkomen aan. Young Fathers betovert met z’n rudimentaire en organische oerkracht. Elke poging tot verzet is vergeefs; dit mondt willens nillens uit in een extatische bezwering.

De pulserende combo van percussie, rap en soulstemmen bereikte vervolgens een hypnotiserend effect in Just Another Bullet, waarna een rauw en beenhard War de Orangerie tot een eerste kookpunt bracht. Opeenvolgend toonden Dare Me, Rain Or Shine en vooral Old Rock n Roll aan dat de nieuwe nummers live hun mannetje staan, maar vooral dat Young Fathers het niet moet hebben van finesses en subtiliteiten. Net zoals met “ouwe rock ’n roll” schuilt de kracht in de onbesuisde energie en oprechtheid. Het talent om de keet in lichterlaaie te steken, om de menigte tot rellen of paren te dwingen. Kortom, het vermogen om een dierlijkheid in éénieder los te maken.

“We are all migrants, whether you like that or not,” werd een verbeten ‘G’ Hastings op applaus onthaald, waarna Shame en Only Child – laatstgenoemde in een perfectie benaderende a capella versie - tekenden voor een zinderend slot van deze nagenoeg smetteloze avond. Degenen die het meemaakten, weten: dit was één van die zeldzame momenten waarin een band boven zichzelf uitstijgt. Young Fathers kwam, zag, overwon en liet een overblufte menigte achter.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!