Uitgelicht: Slipknot @ Graspop Metal Meeting 2019 - Agressiever dan ooit

Datum: 
zaterdag, 22 juni, 2019

Op de tweede officiële festivaldag (maar feitelijk de derde in het rijtje) keerde het Amerikaanse Slipknot terug naar de Desselse weide. Ze hebben aan populariteit, kracht, performance en boosheid nog niet ingeboet, integendeel.

Op een luttele acht dagen na was het exact 20 jaar geleden dat Slipknot’s debuutalbum, eenvoudigweg Slipknot getiteld, uitkwam en daarmee het muzikale equivalent van een H-Bom op de muziekwereld losliet. Een die tot op de dag van vandaag nog steeds voor deining zorgt. Zo weigeren de beheerders van de Metal Archives tot op de dag van vandaag Slipknot op te nemen in hun Encyclopaedia wegens ‘geen echte metal’. Dikke stierenkak denken wij daarover, Slipknot is wel metal en bewees dat dik met hun inmiddels al zevende passage over de GMM wei. Op de tonen van AC/DC’s For Those About to Rock werden we richting de Main Stage 1 gesommeerd waar het sowieso al drummen was om nog ietwat deftig plekje te bemachtigen. Het was ongetwijfeld het drukste moment op deze hele Graspop editie.

Met een verwoestend trio (People = Shit, (sic) en Get This) haalde de band onmiddellijk verschroeiend uit en zou daar het komende anderhalfuur niet meer mee stoppen. Akkoord, de lange pauzes tussen de nummers (om de juiste intro’s te kunnen laten horen) en het vele geratel van frontman Corey Taylor waarbij hij elk woord vooraf liet gaan door het adjectief fuckin’ (fuck ja, het werd met fuckin’ momenten echt fuckin’ wel een fuckin’ beetje te fuckin’ veel van het fuckin’ goede) onderbraken de show net iets te vaak maar met elk nummer opnieuw lieten ze vervolgens de hele boel weer volledig ontploffen. Corey’s nieuwste masker was ditmaal gemaakt uit de kunststof waarmee de maskers van bestralingspatiënten gemaakt worden. Weinig horroreffect aan zou u denken maar wanneer hij zijn gezicht daaronder volledig wit schminkt komt het wel bijzonder spooky over. De muzikanten speelden bijzonder strak en krachtig en Slipknot is één van de weinige band die met levende visuals werkt. Ik benoem dit voor u de muzikanten van de bovenste rij want zo was het podium ingedeeld, beneden Corey en de gitaristen en drummer, op de bovenverdieping Clown & Co. Hun muzikale bijdrage is tijdens de liveshows redelijk beperkt (het gebeuk op die vaten is door de PA zelfs niet eens hoorbaar), hun sprongen, capriolen, bekkentrekkerij en wat weet ik nog allemaal zijn dat allerminst en vormen een volwaardig en belangrijk onderdeel van de show. De rest van de setlist leest als een volwaardige Best Of Slipknot (en zelfs een Best Of Metal) en song na song werd de weide volledig ingepakt. En akkoord, het is een soort van verplicht nummertje geworden maar wanneer we tijdens Spit It Out mee op onze knieën hurken en ons laten leiden door Corey (“When I tell you to jump the fuck up, what you gonna do?”) en onze repliek (“Jump The Fuck Up!”) daarop en dat moment waarop we dan wel degelijk ‘the fuck upjumpen’ zorgt na die twintig jaar nog steeds voor kippenvel van hier tot in waar-u-ook-maar-wilt. Is fuckin’ Slipknot een fuckin’ metal band? Reken maar van fuckin’ yes en wie er aan twijfelt kan wat ons betreft zijn fuckin’ u-weet-wel-wat in de fuckin’ u-weet-wel-waar steken!

Lees ook het volledige verslag van de derde festivaldag van Graspop Metal Meeting 2019, waar Slipknot headliner was.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!