Les Nuits Botanique werden in schoonheid geopend met een nieuw festival, speciaal voor de mensen dat de alternatievere metal een warm hart toedragen. Fantastische optredens, maar door, ik denk, een misrekening van de organisatie heb ik niet alles kunnen zien van wat er allemaal was. Aanschuiven, roepende security ("avancez!!!") en opgepropt in de orangerie staan, het hoorde er allemaal bij. Maar wat ik ook gezien heb, was ook wel redelijk fantastisch. Een verslag!

In de schaduw van het historische Kamerijk (Cambrai), te midden van sappige weilanden en rijke graanvelden, waar de boer naarstig ploegt en de boerin binnensmonds kijft, ligt het slaperige dorp Bourlon. Eén keer per jaar worden de 1.200 inwoners van deze pittoreske nederzetting gedurende drie dagen van hun rust beroofd want dan wordt de vooroorlogse stilte ongenadig verstoord door Rock In Bourlon. De dorpsbewoners laten zich echter niet afschrikken en nemen met enthousiasme deel aan de festiviteiten, vergapen zich aan de kleurrijke vogels die in hun gemeente zijn neergestreken en verbroederen boven een frisse pint met hun tijdelijke gasten.

Twee extreme bands, meesters in hun eigen genre, zetten de AB volledig in vuur en vlam. Het werd een concert waarvan ik dacht: "eindelijk, corona bestaat niet meer!".